| |
Album roku 1972
singulair.serwis |
Według kalendarza chińskiego w 1972 rozpoczął się, trwający pół dekady Rok Janusza. Dało się wtedy napisać dużo fajnych melodii, dlatego ówczesna muzyka jest w sumie bardzo dobra, ale niestety cały świat grał wówczas bida hard rocka, i symfonicznego proga. Nawet murzyny mocno spuściły z tonu i przemieniły fusion w jakiś soul-funk z pierdzącymi kejbordami. Bardzo dużo dobrej wyszło wtedy muzyki, ale z reguły sporo ma ona mankamentów.
Wrzucam listę wstępną. Przyciąłem ją z każdej strony tak, żebyście do kwietnia, najdalej początku maja zdążyli wszystkiego porządnie dosłuchać. Cały czas jeszcze szukam dobrych jazzów (bo jest mało dobrych jazzów) i pewnie będę jeszcze coś wrzucał. Póki co jest tak:
Agitation Free - Malesch
Airto - Free
Älgarnas Trädgård - Framtiden är ett svävande skepp, förankrat i forntiden
The Allman Brothers Band - Eat a Peach
Amon Düül II - Carnival in Babylon
Amon Düül II - Wolf City
Annexus Quam - Beziehungen
Aphrodite's Child - 666
A.R. & Machines - Echo
Art Ensemble of Chicago - The Spiritual
Edward Artemiev - Solaris
Ash Ra Tempel - Schwingungen
Association P.C. - Erna Morena
Association P.C. - Sun Rotation
Mulatu Astatke - Mulatu of Ethiopia
The Awakening – Hear, Sense and Feel
Kevin Ayers - Whatevershebringswesing
Il Balletto di Bronzo - Ys
Banco del Mutuo Soccorso - Banco del Mutuo Soccorso
Banco del Mutuo Soccorso - Darwin!
The Band - Rock of Ages
Gato Barbieri – El Pampero
Black Sabbath - Vol 4
Annette and Paul Bley – Dual Unity
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars
Brainstorm - Smile a While
Brainticket - Psychonaut
Brave New World - Impressions on Reading Aldous Huxley
Anthony Braxton - Saxophone Improvisations Series F
Anthony Braxton - Town Hall 1972
The Bridge - Overdrive
Donald Byrd - Ethiopian Knights
C.O.B. - Moyshe McStiff and the Tartan Lancers of the Sacred Heart
J.J. Cale - Naturally
John Cale - The Academy in Peril
Can - Ege Bamyasi
Captain Beefheart - The Spotlight Kid
Captain Beefheart and The Magic Band - Clear Spot
Captain Beyond - Captain Beyond
Catalyst – Catalyst
Catapilla - Changes
Circle - Circle-1 Live in German Concert
Cluster - Cluster II
Ornette Coleman - Crisis
Ornette Coleman - Science Fiction
Ornette Coleman - Skies of America
John Coltrane - Infinity
Alice Coltrane - World Galaxy
Norman Connors – Dance of Magic
Ry Cooder - Into the Purple Valley
Larry Coryell – Offering
Cosmic Circus Music - Wiesbaden
Cosmic Travelers - Live! At the Spring Crater Celebration Diamond Head, Oahu, Hawaii
Lol Coxhill, Pierre Courbois & Jasper van't Hof - Toverbal Sweet
Cymande - Cymande
Miles Davis - On the Corner
Richard Davis - Epistrophy & Now's the Time: Recorded Live! at Jazz City
Deep Purple - Machine Head
Deep Purple - Made in Japan
Eumir Deodato - Prelude
Deuter - Aum
Manu Dibango - Soul Makossa
Doldinger - Passport
Nick Drake - Pink Moon
Urszula Dudziak – Newborn Light
Dzyan - Dzyan
Elonkorjuu - Harvest Time
Embryo - Father, Son and Holy Ghosts
Embryo - Steig aus
Emerson, Lake & Palmer - Trilogy
Et Cetera – Knirsch
Bill Evans - George Russell Orchestra - Living Time
Joe Farrell - Outback
Faust - So Far
Flamengo - Kuře v hodinkách
Focus - Focus 3
Brigitte Fontaine - Brigitte Fontaine
Henry Franklin - The Skipper
Rory Gallagher - Live! in Europe
Hal Galper – Wild Bird
Michael Garrick – Cold Mountain
Luis Gasca - For Those Who Chant
Genesis - Foxtrot
Gentle Giant - Three Friends
Gentle Giant - Octopus
German Oak - German Oak
Gilberto Gil - Expresso 2222
Egberto Gismonti – Aqua & Vinho - MPB/jazz
Gnidrolog - Lady Lake
Nicholas Greenwood - Cold Cuts
Guru Guru - Känguru
Peter Michael Hamel - Hamel
Herbie Hancock - Crossings
Don "Sugarcane" Harris - Sugar Cane's Got the Blues
Don "Sugarcane" Harris, Jean-Luc Ponty, Nipso Brantner & Michał Urbaniak - New Violin Summit
Hawkwind - Doremi Fasol Latido
Dick Heckstall-Smith - A Story Ended
Julius Hemphill - Dogon A.D.
Joe Henderson - Black Is the Color
Jimi Hendrix - Hendrix in the West
Terumasa Hino Sextet – Fuji
Dave Holland & Barre Phillips - Music From Two Basses
Irish Coffee - Irish Coffee
Akira Ishikawa & Count Buffalos - Uganda
Iskra 1903 - Iskra 1903
Keith Jarrett - Expectations
Keith Jarrett - Facing You
Jazz Band De Free – Ego
Jericho - Jericho
Jethro Tull - Thick as a Brick
Robin Kenyatta - Robin Kenyatta's Free State Band
Khan - Space Shanty
Masabumi Kikuchi, Gil Evans – Masabumi Kikuchi With Gil Evans
Masabumi Kikuchi - Hairpin Circus
John Klemmer – Waterfalls
Hans Koller Free Sound - Phoenix
Peter Kowald Quintet - Peter Kowald Quintet
Kraan - Kraan
Kraftwerk - Kraftwerk 2
Volker Kriegel – Inside: Missing Link
Fela Kuti - Roforofo Fight
Fela Kuti - Shakara
Steve Lacy - The Gap
London Jazz Composers' Orchestra - Ode
Man - Live at the Padget Rooms Penarth
Man - Be Good to Yourself at Least Once a Day
Masahiko Meets Gary – Samadhi
Pat Martino - Footprints / The Visit!
Matching Mole - Matching Mole
Matching Mole - Little Red Record
John Mayall - Jazz Blues Fusion: Performed and Recorded Live in Boston and New York
Curtis Mayfield - Superfly
Les McCann - Invitation to Openness
Message - The Dawn Anew Is Coming
Charles Mingus - Let My Children Hear Music
Missing Link - Nevergreen!
Toshiyuki Miyama & His New Herd : Masahiko Sato – Yamataifu
Lee Morgan - Lee Morgan
Van Morrison - Saint Dominic's Preview
Mott the Hoople - All the Young Dudes
Mountain - Live - The Road Goes Ever On
Moving Gelatine Plates - The World of Genius Hans
Mtume Umoja Ensemble - Alkebu-Lan: Land of the Blacks - Live at the East
Mythos - Mythos
NEU! - NEU!
Czesław Niemen - Niemen vol. 1
Czesław Niemen - Niemen vol. 2
Czesław Niemen - Strange Is This World
Night Sun - Mournin'
Novos Baianos - Acabou chorare
Shunzo Ohno Quartet – Falter out
Os Mundi - 43 Minuten
Oregon - Music of Another Present Era
Out of Focus - Four Letter Monday Afternoon
Passport – Second Passport
Pazop - Psychillis of a Lunatic Genius
Annette Peacock - I'm the One
Perigeo - Azimut
Pekka Pohjola - Pihkasilmä kaarnakorva
Popol Vuh - Hosianna Mantra
Premiata Forneria Marconi - Storia di un minuto
Premiata Forneria Marconi - Per un amico
Procol Harum - Live in Concert With the Edmonton Symphony Orchestra
Lou Reed - Transformer
Return to Forever / Chick Corea - Return to Forever
The Revolutionary Ensemble - Vietnam
Catherine Ribeiro + Alpes - Paix
The Rolling Stones - Exile on Main St.
Jorge Lopez Ruiz – De Prepo
Krzysztof Sadowski - Na Kosmodromie
Pharoah Sanders - Black Unity
Pharoah Sanders - Live at The East
Santana - Caravanserai
Heikki Sarmanto Big Band – Everything Is It
Klaus Schulze - Irrlicht
Scorpions - Lonesome Crow
Woody Shaw - Song of Songs
Archie Shepp - Attica Blues
Sincerely P.T. - Sincerely P.T.
Slapp Happy - Sort of...
Jimmy Smith - Root Down: Jimmy Smith Live!
Leo Smith - Creative Music – 1
Soft Machine - Fifth
Sounds of Liberation – Sounds of Liberation
Tomasz Stańko - Jazzmessage From Poland
Subject ESQ. - Subject ESQ.
Kiyoshi Sugimoto Quintet - Babylonia Wind
Sun Ra - Live in Egypt 1
John Surman - Westering Home
Hiromasa Suzuki - (Rock Joint Biwa ~ Kumikyoku Furukotofumi)
Taj Mahal Travellers - July 15, 1972
Masayuki Takayanagi And The New Direction In Arts – Free form suite
Tangerine Dream - Zeit
Tasavallan Presidentti - Lambertland
Buddy Terry - Pure Dynamite
T. Rex - The Slider
Twenty Sixty Six and Then - Reflections on the Future
McCoy Tyner - Sahara
Univeria Zekt - The Unnamables
Michał Urbaniak Group – Inactin
The Visitors - Neptune
Mal Waldron & Terumasa Hino - Reminicent Suite
Sadao Watanabe – Sadao Watanabe
Weather Report - Live in Tokyo
Weather Report - I Sing the Body Electric
Michael White – Spirit Dance
Wishbone Ash - Argus
Stomu Yamash'ta - Floating Music
Pete Yellin – Dance of Allegra
Yes - Close to the Edge
Frank Zappa - The Grand Wazoo
Frank Zappa - Waka/Jawaka
dnia Wto 15:38, 16 Luty 2016, w całości zmieniany 16 razy
King Crimson - Live at Summit Studios Denver. Rewelacyjna koncertówka. Crimzony grają swoje (i nie tylko) kawałki na dżezzowo.
Expresso - 2222
Os Mundi - 43 Minuten
C.O.B. - Moyshe McStiff and the Tartan Lancers of the Sacred Heart
Flamengo - Kuře v hodinkách
Faktycznie, ten rocznik kuleje jeśli chodzi o jazz.
Jazzy:
Airto - Free
Jazz połączony z muzyką brazylijską, ale nie z gunwem z odpustu, tylko z różnymi fajnymi perkusjonaliami. Bardzo spoko album.
Association P.C. - Erna Morena
Association P.C. - Sun Rotation
Dwie super płyty APC, które niestety będą sobie nawzajem odbierać punkty...
Anthony Braxton - Saxophone Improvisations Series F
Jedna z fajniejszych płyt Ankta. Już nie aż tak free, więc może dla większej liczby osób okaże się strawna.
Ornette Coleman - Science Fiction
Jak dla mnie jest to ścisła czołówka w dyskografii Ornetta. Rewelacyjna muzyka!
Ornette Coleman - Skies of America
A tutaj macie fajny firt strim na dokładkę.
Miles Davis - On the Corner
Wiadomo
Herbie Hancock - Crossings
Z płyt Mwandishi tę lubię najmniej, bo za mało tu grania, za dużo pierdzenia na syntezatorach, ale i tak jest bardzo spoko i będę jej dawał punkty.
Don "Sugarcane" Harris - Sugar Cane's Got the Blues
Don "Sugarcane" Harris, Jean-Luc Ponty, Nipso Brantner & Michał Urbaniak - New Violin Summit
Dobre elektryczne jazzy na skrzypeczkach.
Julius Hemphill - Dogon A.D.
Świetne, rasowe free.
London Jazz Composers' Orchestra - Ode
A to będzie Wam się podobać w chuj!. Potęga free jazzowego big bandu!
Les McCann - Invitation to Openness
bardzo stylowa muza. Coś, jak In a Silent Way, tylko raczej soulowe niż psychodeliczne.
Mtume Umoja Ensemble - Alkebu-Lan: Land of the Blacks - Live at the East
To też powinno zrobić na forum karierę. Jedynym minusem albumu jest gadanie o murzynach w Afryce, poza tym super.
Oregon - Music of Another Present Era
Śliczny, etniczny jazz fusion. Oregon to jedna z najważniejszych kapel fuzyjnych, tak swoją drogą.
Return to Forever / Chick Corea - Return to Forever
Bez cienia wątpliwości najlepszy album tego zespołu.
Pharoah Sanders - Black Unity
Jeden z najlepszych Faraonów, o ile wręcz nie najlepszy.
Tomasz Stańko - Jazzmessage From Poland
Jedna z najlepszych płyt Stańki. Doskonały avant!
McCoy Tyner - Sahara
Gra on wszystko na jedno kopyto, ale wtedy jeszcze było to dość świeże. Fajny spiritual.
Weather Report - Live in Tokyo
Prawie jak Biczys Brju! EDIT: chyba niezbyt mocno to zaakcentowałem, ale jest to naprawdę genialny album, na którym Pogodynki hardo sobie poczynają. Dotarli tu do bardzo awangardowych rejonów, trochę jak Hancock, przy czym stawiają oni na ścianę dźwięku i nojsy, nie na elektronikę jako taką. To zdecydowanie najlepsze co nagrali. Jak dla mnie jest to najlepsze fusion, którego nie nagrał Davis.
dnia Wto 09:59, 15 Grudzień 2015, w całości zmieniany 1 raz
King Crimson - Live at Summit Studios Denver. Rewelacyjna koncertówka. Crimzony grają swoje (i nie tylko) kawałki na dżezzowo.
A to jest wydane w 72?
Wydane bodajże w 2000...ale zarejestrowane w 72 ;p
Wydane bodajże w 2000...ale zarejestrowane w 72 ;p
Nie ma znaczenia kiedy było zarejestrowane, liczy się rok wydania.
 http://www.metalrockforum.fora.pl/inne,28/album-roku-zasady,4156.html
dnia Pon 18:40, 14 Grudzień 2015, w całości zmieniany 1 raz
Polecam Julius Hemphill - Dogon A.D.. Jak najbardziej do 30-tki.
Nie znasz, Wołowy, że nie dodałeś do jazzowych polecajek, czy nie cenisz zbytnio?
edit: sorry, jest w polecajkach 
Polecam Julius Hemphill - Dogon A.D.. Jak najbardziej do 30-tki.
Nie znasz, Wołowy, że nie dodałeś do jazzowych polecajek, czy nie cenisz zbytnio?
Przecież jest i na liście i w polecajkach.
Novos Baianos - Acabou chorare - psychodeliczna samba
Sun Ra - Live in Egypt 1 - znane też jako Dark Myth Equation Visitation, nie jest to najwybitniejszy album Sun Ra, ale jest tu wszystko za co go kochamy - brud, murzyńskość, kosmos i piwnica!
Catherine Ribeiro + Alpes - Paix - fajne, ale jest słabsze od albumu z '71, na który i tak nikt poza mną nie głosował...
Slapp Happy - Sort of... - a to już w ogóle jest moje zboczenie, ale polecam wszystkim!
Oczywiście zamierzam głosować na ten soul funk z keyboardami (chociaż już widzę że nie na każdy). Na razie znam tylko swoje podium (bez kolejności). Reszta ma równe szanse Może nie będę z założenia głosować prawie wyłącznie na jazz dla uproszczenia sprawy, jak w 1971 (a może będę  )
(znowu mi się wysłało 2 razy; głupi telefon)
Catherine Ribeiro + Alpes - Paix - fajne, ale jest słabsze od albumu z '71, na który i tak nikt poza mną nie głosował...
Oczywiście zamierzam głosować na ten soul funk z keyboardami (chociaż już widzę że nie na każdy). Na razie znam tylko swoje podium (bez kolejności).
Soul funk z keyboardami niezła rzecz, możliwe że i u mnie coś się znajdzie. A póki co, podobnie, mam jedynie pewniaków do podium.
Ja też głosowałem, więc kolejnej płyty Catherine Ribeiro + Alpes chętnie posłucham.
A rzeczywiście, no to fajnie. Kapitan nie podał liczby w nawiasach, a nie zwróciłem uwagi, że coś punkty się nie zgadzają.
Jazz-rocki:
Annexus Quam - Beziehungen
Poprzednia płyta była lepsza (ładnie nam punktowała, była w drugiej dziesiątce chyba), ale ta też jest bardzo dobra. Takie samo granie: kosmiczny free-jazz-kraut-rock.
Cosmic Circus Music - Wiesbaden
Piękna sprawa. CCM to w zasadzie jedno z wcieleń Xhol Caravan, najbardziej kosmiczne i według mnie najlepsze. Nie wiem do końca czy to jazz-rock, czy po prostu improwizowany kraut, ale jest kapitalne.
Cymande - Cymande
Jazzujące murzyny. To chyba arfobeat - czyli w sumie jazz-rock. Fajna, dość znana w podziemiach świata żywych płyta, sprawcie!
Embryo - Father, Son and Holy Ghosts
Embryo - Steig aus
Dwie świetne płyty. To ich najlepszy okres był.
Luis Gasca - For Those Who Chant
Jak Santana, tylko bez Santany. Super jazz-rock latynoski.
Dick Heckstall-Smith - A Story Ended
Równie dobrze mógłby ten materiał wyjść pod szyldem Colosseum.
Khan - Space Shanty
To raczej jest rock-jazz. Jedna z najlepszych płyt kanterberiańskiego towarzystwa. Świetna, rockowa moc, super jazzujący groove. Bardzo to jest ładne.
Fela Kuti - Shakara
Jak dla mnie najlepszy jego album. Krótki, ale zajebisty. Jak Slayer 
Matching Mole - Matching Mole
Ta płyta to jedno z większych osiągnięć Wyatta. Liczę, że będzie w dziesiątce. Forumowej, bo w mojej własnej będzie niemal na pewno.
John Mayall - Jazz Blues Fusion: Performed and Recorded Live in Boston and New York
Jazzujące płyty Myalla to najlepsze co w życiu zrobił. Tutaj gra z jakimiś murzynami, ale za to jak gra!
Czesław Niemen - Niemen vol. 2
Arcydzieło światowego rocka - bo prawie nie ma tam rocka! Kandydat do podium jak nic. Mam nadzieję, że nikomu nie ucieknie ten album.
Out of Focus - Four Letter Monday Afternoon
Bardzo spoko rzecz. Prawie tak dobra, jak rok wcześniej.
Perigeo - Azimut
Klasyk włoskiego jazz-rocka. Nie śpiewają, więc słucha się ich świetnie
Santana - Caravanserai
Najbardziej jazzowa z jego studyjnych płyt. Do tego świetna!
Soft Machine - Fifth
Czczę jak Szymborska Stalina!
Frank Zappa - The Grand Wazoo
Frank Zappa - Waka/Jawaka
To chyba najlepszy rok Franciszka. Myślę, że przynajmniej Grand Wazoo ma prawo walczyć o podium.
Herbie Hancock - Crossings
Z płyt Mwandishi tę lubię najmniej, bo za mało tu grania, za dużo pierdzenia na syntezatorach, ale i tak jest bardzo spoko i będę jej dawał punkty.
Według mnie wszystkie płyty Mwandishi prezentują zbliżony poziom. Gradacja jest głównie kwestią indywidualnych preferencji. Akurat w przypadku „Crossings” syntezatory to bardzo mocna strona tego albumu. Niewiele jest płyt jazzowych, które mogłyby stanąć w tej dziedzinie w szranki z „Crossings”. Inna sprawa, że to co robił na niej Patrick Gleeson to było wtedy pionierskie granie w obrębie idiomu jazzowego. Generalnie, to chyba najbardziej oryginalny album tego bandu. To właśnie na nim Hancock w największym stopniu wyemancypował się od Davisa, tworząc coś zupełnie innego w obrębie jazzu elektrycznego. U mnie będzie bardzo wysoko.
Lord of Lords Alicji też warto znać. Bardzo ładny album. Może nie na listę, ale ładny.
Czesław Niemen - Niemen vol. 2
nie aby 73 
http://www.discogs.com/Niemen-Vol-2/release/2980225
Czesław Niemen - Niemen vol. 2
nie aby 73
http://www.discogs.com/Niemen-Vol-2/release/2980225
To można łatwo sprawdzić, każdy zapyta swojego taty
Dave Holland & Barre Phillips - Music From Two Basses
Improwizacja na 2 basy, jakby tytuł tego nie wskazywał...
Jakbym miał wysyłać listę, to razem z tym (choć nie ma mam zielonego pojęcia w jakim rejonie tej listy). Obadajcie sobie.
Czesław Niemen - Niemen vol. 2
nie aby 73
http://www.discogs.com/Niemen-Vol-2/release/2980225
72. Discogs jest kiepskim źródłem. RYM też nie jest idealnym, ale myli się rzadziej.
Nie jazzy:
Agitation Free - Malesch
Jedna z lepszych płyt w krautrocku. Bardzo dobra, prawie tak, jak jazzy.
Älgarnas Trädgård - Framtiden är ett svävande skepp, förankrat i forntiden
Super folkowo, rockowo, awangardowe rzężenie. Trochę jak te wszystkie szwedzkie kapele, które były jedną kapelą, ale się co roku inaczej nazywały, z lat 60 - International Harvester. Pamiętacie? To jest trochę coś podobnego, tylko na modłę późniejszej epoki (bardziej prog niż psychodela).
The Allman Brothers Band - Eat a Peach
Kolejni świetni Allmani.
Amon Düül II - Wolf City
Amoni Duule jako prekursorzy rocka industrialnego. Płyta świetna i niemal legendarna.
Aphrodite's Child - 666
A to jest już niestety muzyka taty, czyli niby nie warto, ale bardzo to znane, więc wypada. Gdyby to nie było dwupłytowe byłby z tego okejka Vangelis, ale niestety mnóstwo tutaj totalnego gówna.
Edward Artemiev - Solaris
Super Ruska elektronika! Koniecznie sprawdźcie se.
Il Balletto di Bronzo - Ys
Jak gardzę włoskim progiem, tak tą płytę dość lubię. To coś takiego jak Generator - w sumie prog, ale inspirujący się awangardą. Sprawdźcie sobie.
Banco del Mutuo Soccorso - Banco del Mutuo Soccorso
Banco del Mutuo Soccorso - Darwin!
Bardzo ich cenię, bo jak na rock byli to wyjątkowo kreatywni, świadomi muzycy. Bardzo ich cenię, ale słuchać nie jestem w stanie. Totalna gejoza.
Black Sabbath - Vol 4
Najlepszy album z ostrymi gitarami!
J.J. Cale - Naturally
Świetny, wyluzowany blues rock. Niech każdy z was tego posłucha to będzie miał porównanie do różnych hard rockowych napinaczy. Cenne doświadczenie. I bardzo fajny album.
Can - Ege Bamyasi
To już nie jest ta puszka co przed rockiem, ale i tak ona mocarna.
Captain Beefheart - The Spotlight Kid
Captain Beefheart and The Magic Band - Clear Spot
Kapitan spuścił z tonu, ale nadal gra fajnie. Nie ma tu już jakichś mega eksperymentów, po prostu sobie grają. ładnie, ale wcześniej grali ładniej.
Nick Drake - Pink Moon
Bez tej płyty nie da się być hipsterem!
Faust - So Far
Jeden z fajniejszych albumów ich. Nieporównywalnie bardziej składny od poprzedniego.
Genesis - Foxtrot
Nie wiem czy to nie jest najlepsza ich płyta. Z pewnością najbardziej ona równa - gdyby nie cudowanie w Supper's Ready nie byłoby tu słabych momentów. Kto wie, może nawet dam jakiego punkta...
Gentle Giant - Three Friends
Gentle Giant - Octopus
Obie płyty bardzo dobre i na listę, ale Ośmiorniczka zdecydowanie na jej top (sam top, albo prawie-top). Jedna z najlepszych płyt prog rockowych jest to.
German Oak - German Oak
Super kraut na ostro i brudno. Bardzo lubię.
Gnidrolog - Lady Lake
A to daję jako lolcontent. Niby jest za co ten album docenić - i w ogóle jest on bardzo znany "w kręgach" - , ale jak usłyszycie wokal... Muza dla nadjanusza.
Guru Guru - Känguru
Bardzo to jest ładne. Sporo rocka i bluesa, dużo narkotyków i niemiecka szkoła. Bardziej lubię od ich płyt poprzednich.
Hawkwind - Doremi Fasol Latido
Klasyk. Grają cały czas to samo, ale widocznie czasem tak trzeba.
Jethro Tull - Thick as a Brick
To jest jednak duża rzecz. Świetny album, choć ta progowa maniera jest nieco irytująca.
Moving Gelatine Plates - The World of Genius Hans
Kanterbery nie z kanterbery. Avant-prog jazzująco - oniryczny z Francji. Bardzo interesująca rzecz.
NEU! - NEU!
Krautowa klasyka. Jak dla mnie bardziej wpływowa niż dobra (to znaczy dobra, ale nie aż tak znowu), ale mogę nie mieć racji. Wypada znać.
Czesław Niemen - Strange Is This World
To jest, niestety, zwyczajny prog rock. Fajny, na poziomie, ale zwykły bardzo...
Night Sun - Mournin'
Super granie ostre. Krautrockowcy grają hard rock, ale przez to, że są krautrockowcami wychodzi im z tego prawie że Slayer.
Popol Vuh - Hosianna Mantra
Jeden z głównych faworytów moim zdaniem.
Taj Mahal Travellers - July 15, 1972
Dobre gitarowe drony naćpanych hippisów.
Tasavallan Presidentti - Lambertland
Jak lubicie Caravan i Supersister musicie poznać ten album!
Twenty Sixty Six and Then - Reflections on the Future
Zupełnie nie rozumiem dlaczego album ten uchodzi za coś nadzwyczajnego, ale uchodzi, więc tu wrzucam. Dla mnie to dość przyjemny blues rock na kwasie. I tyle.
Yes - Close to the Edge
Znakomity album. Według mnie to jeden z ideałów prog rocka jest.
dnia Wto 09:10, 15 Grudzień 2015, w całości zmieniany 1 raz
Return to Forever / Chick Corea - Return to Forever
Bez cienia wątpliwości najlepszy album tego zespołu.
Dla to takie sredniawe jest, takie plastikowe plumkanie bez szans na liste
Mingus wydal fajna plyte w tym roku Let My Children Hear Music.
Return to Forever / Chick Corea - Return to Forever
Bez cienia wątpliwości najlepszy album tego zespołu.
Dla to takie sredniawe jest, takie plastikowe plumkanie bez szans na liste
Mówimy o tej samej płycie? Gdzie masz na debiucie RtF cokolwiek plastikowego?
.
.
.
.
.
.
Zaczynam dosłuchiwanie pomniejszych (tak to póki co widzę) jazzów i muszę powiedzieć, że Lord of Lords to absolutnie najgorsza płyta Alicji Koltrejnowej, jaką słyszałem. Zespół tam w sumie gra do rzeczy, ale te orkiestracje, które są nie dość, że cały czas to jeszcze na pierwszym planie są nie do zniesienia. Totalne gówno jak z bajki dla dzieci. To brzmi, jakby ktoś puścił ścieżkę dźwiękowa z Przygód Koziołka Matołka w Egipcie i do tego,gdzieś za parawanem brzdękaliby murzyni na harfie, basie i perkusji. Kuriozum. Poza tym mnóstwo fajnego grania bandu Alicji zostało tu spektakularnie wywalone w błoto.
dnia Wto 13:07, 15 Grudzień 2015, w całości zmieniany 2 razy
A w którym roku będziemy mogli głosować na ścieżkę dźwiękową do Przygód Koziołka Matołka w Egipcie?
W tym!
Jethro Tull - Thick as a Brick
To jest jednak duża rzecz. Świetny album, choć ta progowa maniera jest nieco irytująca.
Yes - Close to the Edge
Znakomity album. Według mnie to jeden z ideałów prog rocka jest.
W sumie nie czaję o co kaman, bo akurat JT zawsze wydawało mi się luźniejsze w grze i mniej nadęte, mniej progowe w tym dino-znaczeniu niż Yes. Z kolei na CttE jest masa irytującego walenia na pegazusach i syntezatorach, które momentami brzmią jak soundtrack do krecika, albo słynne elektroniki Żą Żaka Perre (co na jedno wychodzi), tylko grane szybciej... Nie ukrywam, że TaaB będzie u mnie dużo wyżej od Yesów.
Kiedyś (5 lat temu kurdę!) napisałem nawet recenzję Close to the Edge i w sumie nawet się ze sobą zgadzam:
http://progrock.org.pl/rock-progresywny/rock-symfoniczny/item/526-close-to-the-edge#comment1233
Mówimy o tej samej płycie? Gdzie masz na debiucie RtF cokolwiek plastikowego?
Moj blad pomylilem z ktoryms pozniejszym albumem, a debiut teraz odpalilem to nawet spoko, takie mile granie, ale chyba nie na liste w moim wypadku
Mówimy o tej samej płycie? Gdzie masz na debiucie RtF cokolwiek plastikowego?
Moj blad pomylilem z ktoryms pozniejszym albumem, a debiut teraz odpalilem to nawet spoko, takie mile granie, ale chyba nie na liste w moim wypadku
To przypomnij sobie lepiej - poza różnymi wtrętami z latynoskim smooth jazzem tam są fantastyczne rzeczy. Crystal Silence to jeden z najlepszych kawałków fusion. Gdyby nie irytujące What Game Shall We Play Today płyta byłaby praktycznie bez skazy.
Myślę że Wujek Zappa w tym roczniku może sporo nawojować, do tego znów masa świetnego Krautu... patrzę i na dzień dzisiejszy znam(słuchałem więcej niż raz) około 1/3 pozycji z listy, zabawę czas więc zacząć.
Mówimy o tej samej płycie? Gdzie masz na debiucie RtF cokolwiek plastikowego?
Moj blad pomylilem z ktoryms pozniejszym albumem, a debiut teraz odpalilem to nawet spoko, takie mile granie, ale chyba nie na liste w moim wypadku
Dla mnie na listę i to do top10 !
Siedzę nad różnymi Japończykami których lansuje Mahavishnu. Jednych sobie przypominam, innych dosłuchuję, ale wrażenie z reguły (właściwie cały czas) mam jedno - bardzo to jest przyjemne granie, ale totalnie nieoryginalne. Po co w 1972 roku, kiedy, okej, zasadniczo było już po wynalezieniu koła, ale jednak wszędzie pracowano nad tym, żeby w sposób kreatywny koło poprzerabiać, miałbym głosować na gości, którzy podrabiają Milesa Davisa i Johna McLaughlina?
e... a nie można by na Niemena głosować jako na jeden album? W sensie vol1 i vol2.
Nie, bo wydał to jako dwa. Równie dobrze mógłbyś na Trylogię Gongu głosować jako na jeden album (dwie pierwsze jej części wyszły w tym samym roku, to tym bardziej powinniśmy je połączyć  ).
Bo one są w sumie na podobnym poziomie (może na 1 więcej improwizacji, nawet trochę za dużo tych piardów-syntów w Requiem..., za to 2 spójniejsza) i to na poziomie do czołówki jak na razie, szczególnie, że rocznik nie jest mocny dżezowo (znaczy nie ma dużo mocarnych żezzów) i tak jakoś obok siebie to głupio XD
No okej, ale Niemen wydał je jako dwie osobne płyty. Może i głupio zrobił, ale ani ja ani Ty nic na to nie poradzimy
Pamiętam, że jak słuchałem głównie takiego rockowego rocka to te solówki w Highway Star mi się podobały, teraz nie słuchałem Machine Head od jakichś 2 lat i se teraz tak słucham i się na chwilę zamyśliłem i zapomniałem czego słucham i tak słyszę te solówkę i se myślę "WTF, co to w ogóle za tudududududududdu srutututut, ja sunę co ja włączyłem na tym jutubie" po chwili się kapnąłem, że nic nie włączyłem na jutubie, a to solówka Lorda i słucham normalnie tego co słuchać miałem. Całkiem śmieszna sprawa.
Słucham właśnie (ale chyba wkrótce się poddam) Organic Music Society Dona Cherry i wydaje mi się, że jest to jedna z najmocniejszych przestróg przed zażywaniem narkotyków, jaka istnieje.
Niestety żaden sensowny jazz mi nie przychodzi do głowy poza tymi co są na liście (err może Jamal? ale to electric piano). Z Brazylii może jeszcze by się coś znalazło, ale w sumie przychodzi mi do głowy Milton Nascimento, chociaż to też nie jazz a jakiś prog-pop.
No i z Rumunii mam to (jeśli ktoś lubi folkowe ciekawostki)
https://www.youtube.com/watch?v=OEtJacCqYQs
PS. Oczywiście nikt nie ma cierpliwości słuchać całego tego albumu, ale warto utwór "Negru Vodă" bo w zasadzie od końca lat 70 i przez całe lata 80 tak brzmiała olbrzymia ilość z klasyki jugosłowiańskiego rocka (być może rumuńskiego też, ale rumuńskiego poza Phoenix nie znam. A ten najbardziej znany Phoenix to akurat 1975).
Annette & Paul Bley - Dual Unity
Dość sensowny jazz, a nie ma go na liście
Z Brazylii może jeszcze by się coś znalazło, ale w sumie przychodzi mi do głowy Milton Nascimento, chociaż to też nie jazz a jakiś prog-pop.
Chodzi Ci pewnie o to:
Milton Nascimento/Lo Borges – Club da Esquina
Moim zdaniem to jest świetna brazyliana. Klasyka MPB. Jeśli chodzi o muzykę rozrywkową to jest to jeden z najlepszych albumów nagranych w Brazylii. Poza tym w tym kraju w 1972 roku wyszło kilkanaście niezłych albumów, ale raczej nie na listę do pierwszej trzydziestki, czy nawet pięćdziesiątki.
Coś narzekacie na jazz z tego rocznika. Bartosz zapodał te co lepsze i najbardziej znane jazzy, ale warto poznać także poniższe albumy. Wybrałem same takie, które prywatnie oceniam co najmniej 7/10. O niektórych napiszę wkrótce więcej.
Gato Barbieri – El Pampero
Catalyst – Catalyst
Norman Connors – Dance of Magic
Larry Coryell – Offering
Et Cetera – Knirsch
Hal Galper – Wild Bird
Joe Henderson – Black is the Color
Volker Kriegel – Inside: Missing Link
Pete Yellin – Dance of Allegra
The Awakening – Hear, Sense and Feel
Annette and Paul Bley – Dual Unity
The Bridge - Overdrive
Urszula Dudziak – Newborn Light
Michael Garrick – Cold Mountain
Egberto Gismonti – Aqua & Vinho - MPB/jazz
Keith Jarrett – Expectations
Jazz Band De Free – Ego
John Klemmer – Waterfalls
Jorge Lopez Ruiz – De Prepo
Passport – Second Passport
Heikki Sarmanto Big Band – Everything Is It
Sincerely P.T. - Sincerely P.T.
Sounds of Liberation – Sounds of Liberation
Michał Urbaniak Group – Inactin
Michael White – Spirit Dance
Toshiyuki Miyama & His New Herd : Masahiko Sato – Yamataifu
Shunzo Ohno Quartet – Falter out
Hiromasa Suzuki – Kumikyoku Furukotofumi (Rock Joint Biwa)
Masahiko Meets Gary – Samadhi
Sadao Watanabe – Sadao Watanabe
Terumasa Hino Sextet – Fuji
Terumasa Hino/Mal Waldron – Reminicent suite
Masayuki Takayanagi And The New Direction In Arts – Free form suite
Masabumi Kikuchi Sextet - A short story for image: Hairpin circus
Masabumi Kikuchi, Gil Evans – Masabumi Kikuchi With Gil Evans
^ Tak, dokładnie o ten album.
Poza tym, ta Et Cetera jest fajna (faktycznie dziwne że nie ma na liście, jestem ślepa bo myślałam że jest), aczkolwiek wolę tę z 1971.
Hendersona i Catalyst też mam u siebie w zeszycie, chociaż taką lekką nudą wieje (err znaczy się: soulem) więc pewnie Kapitanowi nie o taki jazz chodzi (chociaż widzę że Cymande tam wrzucił). Catalyst fajniejsze.
Jaretta też można posłuchać, jest zupełnie ok (mimo że to strasznie długie).
Co do Barbieriego (i Airto, i paru podobnych), c_i kiedyś powiedział dość fajną rzecz, że to albo taka awangarda że strach komuś puścić albo taki kicz że wstyd (mniej więcej tak szedł ten cytat). Te kiczowe momenty trochę mi przeszkadzają.
Do Dudziak mam akurat trochę sentymentu, pewnie dlatego, że co roku grała koncert w miejscu, gdzie pracowałam.
Kikuchi był fajny w 1971, zobaczymy te.
Natomiast na Bley'ów mogę zagłosować i również polecam.
Innych rzeczy nie znam albo znam i nie chce mi się na ich temat wypowiadać .
Mahavishnu, coś dla Ciebie
http://www.psychemusic.org/Japanintro.html
Jest tego trochę... 5 stron. A może już tutaj szperałeś?
Słucham właśnie (ale chyba wkrótce się poddam) Organic Music Society Dona Cherry i wydaje mi się, że jest to jedna z najmocniejszych przestróg przed zażywaniem narkotyków, jaka istnieje.
Serio takie złe? Aż z ciekawości sobie posłuchałem kilku losowych momentów i zdaje się przyzwoite, tylko długość odstrasza.
Hendersona i Catalyst też mam u siebie w zeszycie, chociaż taką lekką nudą wieje (err znaczy się: soulem)
Mahavishnu, coś dla Ciebie
http://www.psychemusic.org/Japanintro.html
Jest tego trochę... 5 stron. A może już tutaj szperałeś?
Tej strony nie znam. Zobaczę, co tam jest. Dzięki za link.
Słucham właśnie (ale chyba wkrótce się poddam) Organic Music Society Dona Cherry i wydaje mi się, że jest to jedna z najmocniejszych przestróg przed zażywaniem narkotyków, jaka istnieje.
Serio takie złe? Aż z ciekawości sobie posłuchałem kilku losowych momentów i zdaje się przyzwoite, tylko długość odstrasza.
Płyta jest nierówna, mogłeś trafić na coś, co jest nawet okej. Ale te gorsze numery są totalnie z dupy:
https://www.youtube.com/watch?v=MZFmu6oAvk4
EDIT:
Gato Barbieri – El Pampero
Nigdy się do niego nie przekonam. Doceniam tą muzykę, ale słuchanie jej nie sprawia mi większej przyjemności. Latynoskie rytmy są znośne kiedy gra je Santana pięć razy szybciej, niż gra się je na ogół. Barbieri gra je w normalnym tempie w związku z czym do podkładu pt. gruby cygan z wąsem buja się na boki grają saksy jak u Sandersa. I niby grają one fajne, ale to, od czego muzycy wychodzą ze swoimi improwizacjami jest raczej żałosne. No kurwa - karnawał w Pszczynie ze Zbigniewem Wodeckim i Marylą Rodowicz okraszony free jazzowm saxem i pianinem.
dnia Śro 08:44, 16 Grudzień 2015, w całości zmieniany 5 razy
O czym ja to jeszcze nie pisałem...:
Zasadniczo uważam, że to nie są płyty, które będą walczyły o nie wiadomo jakie miejsca, ale lubię je, polecam i myślę, że ktoś z Was zechce dać je na swą listę.
Japońców zostawiam innym, choć jest tam trochę rzeczy bardzo fajnych (np. Babylonia Wind).
A.R. & Machines - Echo
Kolejna dobra płyta. Wiem, że niektórych ta kapela nudzi, ale mnie nie. Stylistycznie jest to samo co wcześniej - trochę elektroniki, trochę akustyki i transowy klimat.
Ash Ra Tempel - Schwingungen
Sądzę, że nagrywali to kompletnie zajebani, ale super im wyszło. Kto wie, może właśnie dlatego Jest to kraut ćpuński do potęgi entej.
Donald Byrd - Ethiopian Knights
Słyszę tu niestety spadek jakości w porównaniu z Elektrycznym Ptakiem. Dużo tu funkowania i grania tego, co wszyscy wokół. Spox muzyka, są tacy, którzy bardzo lubią, sami sprawdźcie.
Catapilla - Changes
Spoko prog z elementami jazzu. Typowy NKR, czyli granie dobre, ale nie na tyle, żeby się wybić. Dla ciekawskich i dla tych, którzy chcieliby posłuchać proga, nie samych jazzów.
Eumir Deodato - Prelude
Dosyć znana rzecz, która w sumie mogłaby być bardzo udana, ale niestety nie jest. Grają tu ładne fjużyn, do którego - głupi oni! - dokładają zjebane sample z muzyką poważna, co daje karykaturalny efekt. Wchodzi Tako Rzecz Zaratusztra Ryśka Sztrausa, w sensie ten motyw znany, a potem dołączają jazzmani i grają do tego jakieś swoje rytmy i improwizacje. No, nie, niestety. Chciałbym, ale kurde, nie.
Doldinger - Passport
Zespół Passport Klausa Doldingera to dla mnie to samo co Brand X, czyli pozbawiona cech szczególnych fusion breja, gdzie niby dobrze grają i spoko się ich słucha, ale nie sposób odróżnić ich utworów czy płyt ani od siebie nawzajem ani od iluś tam kapel z epoki grających dokładnie tak samo. Jak ktoś lubi taką muzykę, albo chce się znać - a zespół jest dość znany - to zapraszam. Awangardziści dla których debiut RtFu jest zbyt plastikowy nawet nie mają po co sprawdzać połowy kawałka na youtubie.
Dzyan - Dzyan
Dzyan to świetny zespół, ale chyba jeszcze nie tutaj. Debiut jest bardziej etniczny, a mniej jazzowy i moim zdaniem mniej intrygujący od płyt następnych.
Keith Jarrett - Expectations
Fajną tą płytę Jarrett ma, tylko trochę długą. Jakoś nie do końca do mnie trafia, ale okej, może do Was trafi bardziej.
Missing Link - Nevergreen!
Niemcy bardzo lubili Colosseum i pozakładali sporo kapel grających w takim właśnie stylu. Trzeba się trochę z nimi osłuchać, bo przy pobieżnym kontakcie ta muzyka może znudzić, ale po kilku razach daje sporo frajdy. Głosować na to nie zamierzam, ale czasem słucham i jest git.
Mott the Hoople - All the Young Dudes
Klasyka glam rocka. Utwór tytułowy rzeźbił David Bowie i jest on bardzo fajny i autentycznie przebojowy. Dobry, angolski rock.
Procol Harum - Live in Concert With the Edmonton Symphony Orchestra
Najlepsza płyta Procol Harum. W sumie znajomość tego zespołu da się ograniczyć tylko do niej jednej.
Subject ESQ. - Subject ESQ.
To samo co Missing Link - Nevergreen!.
Tangerine Dream - Zeit
Fajne drony. Moje ulubione Mandarynki z czasów przed-elektronicznych.
Mal Waldron & Terumasa Hino - Reminicent Suite
Bardzo dobre jazzy. Polecam ogarnąć Waldrona, również zeszłorocznego. I tak najlepsze co nagrał nagrał z Embryo (Steig Aus), ale inne jego rzeczy też bywały dobre. To zdecydowanie jest!
Weather Report - I Sing the Body Electric
Może i to jest najmniej fajny album Pogodynek z ich najlepszych czasów, ale i tak jest świetny. Bardzo mocno polecam!
Najlepsze japońskie płytki jazzowe i okołojazzowe z tego rocznika (1)
Kiyoshi Sugimoto Quintet – Babylonia wind (1972)
Najwyżej ceniony album w dorobku tego gitarzysty. Charakterystyczny dokument swoich czasów, bowiem znajduje się na nim mieszanka stylów wówczas obowiązujących, które Sugimoto umiejętnie powiązał w jedną, koherentną całość. Najwięcej jest elementów fusion, wywodzących się w prostej linii od „Bitches brew”. Fjużyniaste kawałki mają bardzo fajną psychodeliczną aurę, dzięki przestrzennemu brzmieniu elektrycznego fortepianu, swoje robią także przeróżne przeszkadzajki. Poza tym mamy jeszcze solidną dawkę post-bopu („Colsabard hill”) i free jazzu („Hieroglyph”). Pozycja zdecydowanie godna uwagi.
Toshiyuki Miyama & His New Herd : Masahiko Sato – Yamataifu (1972)
Niezła gratka dla fanów awangardowego big bandowego grania. O ile inne albumy Miyamy i jego orkiestry z początku lat 70-tych są dla mnie dość męczące to „Yamataifu” jest wręcz przepyszny. Uwagę zwraca oryginalność koncepcji muzycznej. Big bandów trochę wówczas było, jednak ten naprawdę ma swoją tożsamość stylistyczną. Gdybym musiał już z czymś to porównywać to może z niektórymi płytami Sun Ra z początku lat 70-tych. To, co przykuwa szczególną uwagę to śmiałe eksperymenty, mające na celu zespolenie w jedną, zintegrowaną całość tkanki „akustycznej” i „elektrycznej”. Masahiko Sato poszukuje nowego soundu, posiłkując się modulatorem pierścieniowym. Uzyskuje w rezultacie frapujące, mocno kosmiczne brzmienia. Słuchając rozbudowanej kompozycji „Ichi”, zajmującej całą pierwszą stronę winyla ma się czasami nieodparte wrażenie, jakby obcowało się z big bandową wersją hancockowskiego Mwandishi. Jeden z reprezentatywnych albumów big bandowego jazzu z lat 70-tych.
Shunzo Ohno Quartet – Falter out (1972)
Debiutancki album trębacza, który zaczyna z wysokiego C. Już opener „Alfa” zwiastuje, że na tym krążku będą się działy ciekawe rzeczy. Słychać w nim, że Ohno nasłuchał się płyt Davisa z przełomu lat 60-tych i 70-tych, nie jest mu obcy spiritual jazz, pobrzmiewają także nieco echa debiutu Mwandishi. Skojarzenia z Hancockiem budzi także kompozycja tytułowa. Pojawia się w niej czasami temat grany przez trębacza i pianistę, który przywodzi skojarzenia z głównym tematem melodycznym „Maiden voyage”. Ciężar partii solowych wzięli na siebie głównie lider i pianista Mikio Masuda. Ponieważ kompozycje na płycie są długie ich popisy solowe nie należą do najkrótszych, co bynajmniej nie jest żadną wadą, ponieważ są zazwyczaj interesujące. „Falter out” jest przykładem bezkompromisowego fusion zespolonego z elementami nowoczesnego mainstreamu. Od czasu do czasu w trakcie improwizacji muzycy zapuszczają się także nieco w rejony free. Bardzo obiecujący debiut trębacza, który w przyszłości tylko raz zbliży się do poziomu debiutu.
Hiromasa Suzuki – Kumikyoku Furukotofumi (Rock Joint Biwa) – 1972
To, co różni ten album od wielu innych to fakt, że artyście udało się sporządzić dość oryginalny ekstrakt jazzu i rocka, w który umiejętnie wpleciono elementy muzyki japońskiej. Jej dalekowschodni koloryt uwypuklają dźwięki wadaiko i przede wszystkim biwy. W rezultacie otrzymaliśmy coś na kształt świeżej odmiany etnicznego fusion, który trudno jest zestawić z podobnymi projektami tego typu, pojawiającymi się choćby w krautrocku. Muzyka Suzukiego nie ma charakteru eksperymentalnego. Jazz-rockowy trzon wykazuje podobieństwo do bardziej mainstreamowych odmian tego gatunku. Utwory są z reguły krótkie i zwarte, jednak treściwe. Pianista zadbał o urozmaicenie w sferze aranżacyjnej i kolorystycznej, co sprawia, że muzyki słucha się z przyjemnością. Pozycja godna polecenia.
Masahiko Meets Gary – Samadhi (1972)
Niniejsza płyta jest owocem współpracy Sato z amerykańskim kontrabasistą Garym Peacockiem. Skład tria dopełnia jeden z najlepszych perkusistów jazzowych z Japonii - Motohiko Hino, znany najbardziej z wieloletnich występów w grupie swojego brata. Peacock na przełomie lat 60-tych i 70-tych przebywał przez dłuższy czas w Japonii. Przyjechał do Kraju Kwitnącej Wiśni, aby w większym stopniu skupić się na swoim życiu duchowym i oddać się kontemplacji. „Samadhi” nie jest płytą prostą w odbiorze. To dość ortodoksyjna wersja free. Kompozycje są bardzo swobodne w warstwie formalnej, oparte w ogromnej mierze na improwizacji. Masahiko Sato w utworze tytułowym, zajmującym całą pierwszą stronę płyty, gra na fortepianie, natomiast we wszystkich kompozycjach z drugiej strony winyla sięga po instrumenty elektryczne (Fender Rhodes i syntezator Mooga). Ciężko jest wyłowić w tej muzyce jakieś konkretne motywy, często ma charakter wręcz amelodyczny. Narracja jest bardzo poszarpana, natomiast rytmy przeważnie ataktowe. Motohiko Hino stara się w intuicyjny sposób tworzyć podstawę rytmiczną do improwizacji pozostałych muzyków, co nie jest rzeczą łatwą, zważywszy na ich bardzo swobodny charakter. Hermetyczny album przeznaczony tylko dla zwolenników awangardy.
Sadao Watanabe – Sadao Watanabe (1972)
Eponimiczny album artysty zwiastował zmiany w jego muzyce. Od tej pory z wolna zaczął włączać do swojej twórczości elementy muzyki afrykańskiej. Widać to już po samych tytułach. Właściwie wszystkie z wyjątkiem najdłuższego na płycie („Barbara”) mogą kojarzyć się z Czarnym Lądem. W porównaniu z „Paysages” (1971) nieco bardziej wyeksponowana została rytmika, niejednokrotnie bardzo gęsta, choć z pewnością nie można powiedzieć aby stała się ona dominującym elementem kompozycji. W kilku miejscach można się także dosłuchać melodii o wyraźnie afrykańskiej proweniencji (np. partia puzonu w „Mombassa”). Są to jednak tylko dodatki, tworzące pewien oryginalny koloryt całości, bowiem profil tego albumu jest nadal zdecydowanie jazzowy. Zmiany w muzyce Watanabe dokonywały się na drodze ewolucji, dlatego wciąż słychać wiele charakterystycznych przejawów jego twórczości z poprzednich płyt. Saksofonista nie wyzbył się nowoczesnego języka dźwiękowego, nadal eksperymentował z elektrycznymi instrumentami (gitara, elektryczny fortepian, bass). Zaproponował melanż różnych nurtów obecnych wówczas w jazzie, a więc: spiritual jazzu, łagodnego free, post-bopu, przyprawionych czasami wspomnianymi „afrykanizmami”. Płyta jest spójna pod względem stylistycznym. Jedynie zamykający ją „Umeme” jest utrzymany w dość ortodoksyjnej tradycji post-bopowej. Tym albumem Watanabe umocnił swoją pozycję, jako artysty posiadającego własny, charakterystyczny styl.
Największym chyba smaczkiem z całego wątku jest "trwający 5 lat Rok Janusza". Niedawno doszłam do podobnego wniosku i rozmawiałam o tym na innym forum (tym "zupełnie niemuzycznym"). W naszej forumowej grze wybrałam kategorię 1977-1983. W tym przypadku warto było odejść od klasycznych dekad, bo właśnie... no właśnie, brakowało mi celnego podsumowania - kończył się Rok Janusza, mimo trwania lat 70
Oczywiście, nie wszystko od 1972 do 1976 włącznie jest takie beznadziejne. Can z 1972 i 1973 dla mnie jest tak samo świetny, Popol Vuh szczytowe, 1973 to najbardziej znana Magma, będzie jeszcze baaardzo dobry Gong i ważne KC. W przyszłym roku jest pierwszy Tom Waits i zaczyna się Eno (który zalicza się też jako artysta 1977-1983).
Fajnego jazzu będzie też mniej (mimo mojej dużej słabości do jazz-funku z keyboardami) chociaż w latach 70. on jeszcze będzie.
Nie no, będzie dużo krautu, będzie niebawem Henry Cow, będzie bardzo dużo jazz-rocków i fusion, ciekawy, nie-januszowy rock też był w rozkwicie (Cockney Rebel, świetny okres Younga, Reeda czy Roxy Music, Eno już wspomniałaś). Pierwsza część lat 70' to rozkwit tak zwanego progresywnego mainstreamu, który i tak był wtedy lepszy niż kiedykolwiek. Z tym Januszem chodziło mi przede wszystkim o to, że:
1) No, jednak większość naprawdę dobrych, klasycznych płyt z normalną muzyką to albo rock symfoniczny albo hard rock.
2) Powstało wtedy sto milionów podrzędnych płyt progowych, które niby są nawet dobre, ale ich ilość przytłacza i spycha dużo ciekawsze rzeczy na tysiączne miejsce w rożnych klasyfikacjach RYMa.
3) W Polsce oczywiście najbardziej znane są płyty dla Januszy. Jak się patrzy na "Dinozaurze Albumy Roków 197*" ciarki człowieka przechodzą. Żeby nie być gołosłownym:
1. Yes - Close to the edge
2. Genesis - Foxtrot
3. Jethro Tull - Thick as A Brick
4. Wishbone Ash - Argus
5. Emerson, Lake and Palmer - Trilogy
6. Deep Purple - Made in Japan
7. Deep Purple - Machine Head
8. Black Sabbath - Vol.4
9. Gentle Giant - Octopus
10. Khan - Space Shanty
Za wyjątkiem miejsc 8-10 (chociaż też nie do końca...) trudno to nawet sensownie skomentować.
Henry Cow powinnam bardziej lubić niż lubię (tzn. zapewne będę głosować, albo przynajmniej dopuszczam taką myśl, natomiast nie będą to jakieś top 5 dla mnie). Kraut jeszcze będzie fajny, tak, natomiast dla mnie Amon Duul w tym roku to już łabędzi ich śpiew i wątpię że dam na listę (chociaż tbh narkotyczna psychodelia Carnival in Babylon i druga część Wolf City mi się podoba). Kraftwerki najbardziej lubię trzy pierwsze, istotnie, czyli nie to, z czego są znani. I Mandarynki też wolę z tego okresu niż z późniejszego. Jeszcze będzie dobre Embryo i Faust (z bólem nie dawałam Embryo czy Gili na listę w 1971) Czyli w sumie pierwsze lata z lat 70.
Young, Reed - masz rację. Nie do końca mój styl muzyczny nr 1 ale Reed do 1973 pociągnął z formą po VU, Young też w pierwszej połowie lat 70. nagrywał najlepsze rzeczy (czyli jeszcze do 1975 dożył).
Aczkolwiek Roxy Music to już muzyka wujków i nie zestawiałabym tego z Youngiem i Reedem.
"Powstało wtedy sto milionów podrzędnych płyt progowych, które niby są nawet dobre, ale ich ilość przytłacza i spycha dużo ciekawsze rzeczy na tysiączne miejsce w rożnych klasyfikacjach RYMa." - No tak.
A Yes z lat 1971-1972 to taki całkiem słuchalny, więc fajnie że mając do wyboru tyle masturbacji, Dinozaury akurat zagłosowały na Yes.
Na koniec przyznam się do czegoś brzydkiego - Wishbone Ash jest dla mnie zupełnie OK (przynajmniej te ich co lepsze rzeczy, czyli znowu pierwsza połowa lat 70.), może dlatego, że to taki prog bez proga. Na Trójce miętosili to bardziej niż powinni (pewnie stąd 4. miejsce u Dinozaurów), ale jest ok.
Aha, no i w styczniu idę na koncert Mulatu Astatke. Jak będzie dobrze zagrany, to dam dużo punktów Mulatu z Etiopii
PS. Widzę że jeszcze jest Soul Makossa na liście Ale to już nie aż *tak* fajne.
Bardzo fajny jazz-funk z elementami spiritualu i szczyptą avant. Na listę raczej nie (w każdym razie nie na moją), ale usłyszeć warto.
dnia Śro 19:13, 16 Grudzień 2015, w całości zmieniany 1 raz
Najciekawsze japońskie płytki jazzowe i okołojazzowe z tego rocznika (2)
Moim zdaniem najlepsze pozycje to: 1,2,5.
Terumasa Hino Sextet – Fuji (1972)
Hino otoczył się na tym albumie młodymi, zdolnymi muzykami, którzy z wolna wchodzili już do elity japońskiego jazzu. Byli wśród nich między innymi: pianista Mikio Masuda, saksofonista Takao Uematsu oraz gitarzysta Kiyoshi Sugimoto. W tym czasie trębacz odchodził już od free jazzowych eksperymentów, skupiając się na wypracowaniu własnego języka muzycznego. Hino nie chciał epatować eksperymentalnym radykalizmem, jednocześnie unikał także „muzealnego” muzykowania w tradycji bopowej. „Fuji” okazał się doskonałym ziszczeniem tych dążeń, bowiem jest właśnie szczęśliwym przykładem znalezienia złotego środka pomiędzy jazzową awangardą a mainstreamem. Na albumie znalazły się cztery długie kompozycje, co w tamtych latach było dla artysty normą. Trudno jest którąkolwiek z nich wyróżnić. Może nieco odstaje poziomem jedyny utwór, którego nie skomponował lider tego projektu („A child is born” Thada Jonesa). Sekstet Hino świetnie czuje się zarówno w nieco spokojniejszych klimatach („Be and know”), jak i tych bardziej dynamicznych, jak choćby w kompozycji tytułowej. Wprawdzie zdarzają się fragmenty, gdy napięcie nie osiąga takiego skupienia, jak moglibyśmy tego oczekiwać, jednak wrażenie ogólne jest zdecydowanie pozytywne. „Fuji” jest z pewnością jednym z najświetniejszych osiągnięć Hino. Ustępuje tylko „Reminicent suite”, który, wedle mojego przekonania, jest szczytowym osiągnięciem artysty.
Terumasa Hino/Mal Waldron – Reminicent suite (1972)
Wyjątkowo udana współpraca kwintetu Hino z amerykańskim pianistą. Waldron był niezwykle płodnym artystą, ponadto angażował się w wiele pobocznych projektów. Fani rocka powinni go kojarzyć ze znakomitej płyty Embryo „Steig aus” (1971). „Reminicent suite” jest kolejnym świadectwem odchodzenia Hino od flirtu z free jazzem. W mniejszym lub większym stopniu było to już słyszalne na jego wcześniejszych płytach, takich jak: „Journey to air” (1970), „Alone together” (1970) czy też „Terumasa Hino Quartet: Hino at the Berlin Jazz Festival '71” (1971). „Reminicent suite” reprezentuje wzorcowy przykład jazzu modalnego. Nie jest to konserwatywny wariant muzykowania w obrębie mainstreamu. Hino nie zerwał zupełnie pępowiny z free jazzem, co słychać czasami w trakcie niektórych improwizacji. Na albumie znalazły się tylko dwa rozbudowane utwory. Stronę pierwszą wypełniła kompozycja tytułowa. Po ekspozycji głównego tematu przez kilkanaście minut trwają dość ekspresyjne partie solowe poszczególnych instrumentalistów. Ostatnich siedem minut to istna poezja dźwiękowa, bo oto pojawia się nieoczekiwanie przepiękna, subtelna melodia grana przez Hino na trąbce. Temat podjęty zostaje przez saksofon i fortepian, wprawiając słuchacza w błogi nastrój. Zajmujący drugą stronę „Black forest” jest dynamicznym utworem, w którym główny temat fortepianowy na 6/8 staje się podstawą do kilkunastominutowych improwizacji. Słucha się tego doskonale. Napięcie siada nieco w czasie solowych popisów kontrabasisty i perkusisty. Odżywa jednak w finale, gdy powraca hipnotyczny główny temat melodyczny, grany przez cały sekstet. Znakomity album.
Masayuki Takayanagi And The New Direction In Arts – Free form suite (1972)
Przykład dość ortodoksyjnego free ze sceny japońskiej. Rejestracji dokonano na żywo w „Aoi Studio” w Tokio w maju 1972 roku. Płyta zaczyna się bardzo niepozornie. „The blues” utrzymany jest w konwencji jazzu tradycyjnego i zdecydowanie nie zapowiada tego, co czeka nas później. Kolejny utwór wkracza już w krainę free jazzu i tak już pozostanie do końca. Słychać, że kompozycje w dużym stopniu są oparte na improwizacji, muzyka niejednokrotnie grawituje w stronę atonalności. Tradycyjnych melodii na tym krążku się nie uświadczy. Generalnie muzyka jest trudna w odbiorze i dość hermetyczna. Na pierwszy plan wybijają się partie lidera na gitarze oraz improwizacje multiinstrumentalisty, jakim jest Kenji Mori (flety, saksofony, klarnet). Najbardziej radykalny charakter przybiera kompozycja tytułowa, szczególnie jej trzecia i ostatnia część, oparta na dzikich i nieokiełznanych zbiorowych improwizacjach.
Stomu Yamash'ta & Come To The Edge – Floating music (1972)
Wkrótce po przyjeździe z Francji do Zjednoczonego Królestwa Yamash’ta nawiązał współpracę z kilkoma mniej znanymi muzykami brytyjskimi, z którymi zarejestrował nowy album. Najbardziej znanym spośród nich stanie się wkrótce Morris Pert, który w drugiej połowie lat 70-tych występować będzie w Brand X, a później stanie się cenionym muzykiem sesyjnym. Pierwszą stronę „Floating music” wypełnił materiał studyjny, natomiast drugą utwory zarejestrowane na żywo w styczniu 1972 roku w londyńskim Queen Elizabeth Hall. Tym razem perkusista postanowił nieco ograniczyć swoje awangardowe zapędy, nie rezygnując jednocześnie z ambitnej formuły przekazu muzycznego. Otwierający album „Poker dice”, trwający, bagatela, ponad osiemnaście minut, jest najbardziej zbliżony do jazz-rocka. Opiera się w dużym stopniu na brzmieniu fortepianu elektrycznego, wibrafonu i innych instrumentów perkusyjnych. Generalnie trzeba stwierdzić, że jest to bardzo „perkusyjny” album. Koncertowa część „Floating music” to już nieomal „perkusyjne królestwo”. Czasami sprawia to, że muzyka robi się nieco monotonna, brakuje innych instrumentów, które wprowadziłyby element urozmaicenia. Z drugiej strony trzeba jednak przyznać, że Yamash’ta i Pert, grając na tej masie przeróżnych perkusjonaliów potrafią czasami uzyskiwać frapujące rezultaty kolorystyczne, co dobrze słychać w „One way”. To na pewno jeden z najbardziej udanych albumów w dyskografii artysty. Coś dla siebie mogą znaleźć fani rocka progresywnego, sporo jest także materiału mocno jazzującego (np. „Keep in lane”), momentami panowie odlatują nawet w rejony free jazzowe. Nie jest to może pozycja kanoniczna, ale posłuchać warto.
Masabumi Kikuchi Sextet - A short story for image: Hairpin circus (1972)
Jest to ścieżka dźwiękowa do japońskiego thrillera w reżyserii Kiyoshi Nishimury. Na szczęście muzyka zawarta na tym albumie nie ma nic wspólnego z typowym soundtrackiem. Jest to de facto normalna płyta studyjna. „Hairpin circus” stanowi naturalną kontynuację idei muzycznych zawartych na „Poo-sun”. Ściśle rzecz biorąc jest punktem wyjścia do dalszych eksploracji w obrębie jazzu elektrycznego. Tym razem muzyka jest nieco bardziej wysublimowana, sporo jest fragmentów delikatnych, operujących na niskim poziomie dynamiki. Zmianom ulega także rytmika kompozycji. Częściej niż wcześniej pojawiają się rytmy parzyste, synkopowane są wprawdzie wciąż obecne, jednak ich dominacja nie jest już tak oczywista. Często w poszczególnych utworach gra jednocześnie dwóch perkusistów (Yoshiyuki Nakamura, Motohiko Hino). Ponieważ każdy tworzy własny wariant muzykowania na swoim instrumencie, powstaje w rezultacie ciekawa, gęsta struktura kłębiących się rytmów. Uproszczenie tekstur rytmicznych oraz bardziej uchwytna melodyka głównych tematów sprawiły, że jest to muzyka nieco prostsza w odbiorze niż dwie poprzednie płyty. W najmniejszym stopniu nie wpływa to jednak na obniżenie poziomu artystycznego tego wydawnictwa. „Hairpin circus” należy do szczytowych osiągnięć artysty. Na wyróżnienie zasługują „Luna eclipse – Lamentation” i „Provincial”. Zawierają świetne partie solowe (cichym bohaterem jest saksofonista Kohsuke Mine), uwagę zwraca w nich wysublimowana kolorystyka. „Hairpin circus” zamyka pierwszy elektryczny okres w twórczości Kikuchiego. W następnych kilku latach skupi się na bardziej mainstreamowej odmianie jazzu.
Masabumi Kikuchi, Gil Evans – Masabumi Kikuchi With Gil Evans (1972)
Wspólny projekt Evansa i Kikuchiego został zrealizowany w Tokio w lipcu 1972 roku. W big bandzie zagrało ponad dwudziestu muzyków, przy czym zdecydowanie przeważali jazzmani z Japonii. Oprócz Evansa, pochodzącego z Kanady, wystąpiło jeszcze dwóch muzyków amerykańskich - Marvin Peterson i Billy Harper. Grający na saksofonie Harper jest kompozytorem dwóch utworów z tej płyty. Gil Evans na początku lat 70-tych starał się unowocześnić fakturę swoich big bandowych kompozycji. Stosował bardziej nowoczesny język harmoniczny, zaczął także wykorzystywać elektryczne instrumentarium (bas, gitara, elektryczny fortepian, z czasem także syntezator). Na tej płycie Evans wykorzystuje także modulator pierścieniowy, co słychać szczególnie dobrze w „Priestess”. Masabumi Kikuchi na początku tej dekady także starał się eksperymentować z elektrycznym instrumentarium (Fender Rhodes, organy, na kolejnych płytach sięgnął po syntezator), osiągając na tym polu ciekawe rezultaty. Muzyka big bandu brzmi świeżo i zajmująco. Umiejętnie balansuje między tradycją a nowoczesnością. Dzięki temu może zainteresować nie tylko zwolenników klasycznych płyt Evansa z lat 50-tych i 60-tych, ale także tych, którym bliższa jest stylistyka jazzu lat 70-tych.
Aha, no i w styczniu idę na koncert Mulatu Astatke. Jak będzie dobrze zagrany, to dam dużo punktów Mulatu z Etiopii
W porządku jest ten mulat na statku, ale nie wyobrażam sobie żeby na to głosować, w sumie jest to najsłabszy album z ethio-jazzem jaki słyszałem (ten gatunek jednak zyskuje wiele na kompilacjach).
ej... Kurde, kozackie są te Bracia Allmany, trochę jak grejetful ded nakurwiają, fakt może to trochę przypóźno na takie granie, ale słucha się tego wyśmienicie.
Airto - Free- jakieś brazyliańsko-latynowskie jazzowanie, co brzmi jak z knajpy gdzie se tańcują i śmierdzi, chyba jednak jak dla mnie muza latynoska jest nie do zaakceptowania.
A dla mnie czasami jest.
Tak słucham tych włoskich progów i już widzę że głosując na 1970 zapomniałam o tym:
https://rateyourmusic.com/release/album/the_group/the_feed_back/
(to nie jest prog na szczęście, ale mój ulubiony Morricone)
Tak słucham tych włoskich progów i już widzę że głosując na 1970 zapomniałam o tym:
https://rateyourmusic.com/release/album/the_group/the_feed_back/
(to nie jest prog na szczęście, ale mój ulubiony Morricone)
Faktycznie prześwietna płyta. Nie wiedziałem, że robił takie rzeczy...
Les McCann - Invitation to Openness
Fajne, tylko ostatni utwór spartolony przez te kiczowate dźwięki 
Les McCann - Invitation to Openness
Fajne, tylko ostatni utwór spartolony przez te kiczowate dźwięki
Dla mnie płyta do pierwszej 10.
Les McCann - Invitation to Openness
Fajne, tylko ostatni utwór spartolony przez te kiczowate dźwięki
Powiedziałbym, że gdyby nie te dźwięki z Mooga, byłoby to bardzo dobre. Nie ma na szczęście ich aż tak dużo, nie ma na przykład porównania z "oh-yeah-truliluli" Farlowa, ale i tak ciągnie to album w dół.
Milton Nascimento/Lo Borges – Club da Esquina
Moim zdaniem to jest świetna brazyliana. Klasyka MPB. Jeśli chodzi o muzykę rozrywkową to jest to jeden z najlepszych albumów nagranych w Brazylii. Poza tym w tym kraju w 1972 roku wyszło kilkanaście niezłych albumów, ale raczej nie na listę do pierwszej trzydziestki, czy nawet pięćdziesiątki.
A mi się to niezbyt ciekawe wydaje. Acabou Chorare jest o wiele lepsze - lekkie, zabawne piosenki, chwytliwe melodie i urocze wokale, a Club da Esquina to jakieś płaczliwe smęty rozwleczone do godziny. Jednak wesołych Brazylijczyków słucha się lepiej niż smutnych.
Szkoda tylko, że po ostatnim mundialu już nie ma czegoś takiego jak weseli brazylijczycy :DDDDDD
:/
Khan - Space Shanty
To raczej jest rock-jazz. Jedna z najlepszych płyt kanterberiańskiego towarzystwa. Świetna, rockowa moc, super jazzujący groove. Bardzo to jest ładne.
Nie przesadzasz? Gdzież temu do Soft Machine, Gongu, Egg, czy National Health? Nie jest to złe, parę ładnych motywów jest, słucha się dobrze, ale plasuje się to najwyżej w okolicach Caravana. Przypominając sobie starałem się również dostrzec jazz i szczerze mówiąc nie wiem, czy jest w ogóle tam tego więcej niż na płytach Yes. Jak dla mnie to coś pomiędzy space-rockiem i symfonicznym progresem, łączące toporność pierwszego z rozmachem drugiego. Do Canterbury raczej niezbyt podobne, jeżeli już do kogoś, to jedynie do Caravan, ale i tak nie bardzo.
Za to są organy Dave'a Stewarta!
Za to są organy Dave'a Stewarta!
Mało szczerze mówiąc obchodzi mnie kto gra, bardziej jak gra. Khan ma wyborne momenty pod względem kompozycji, natomiast wykonanie i brzmienie pozostawia wiele do życzenia. Organy brzmią jak dla mnie po januszowemu, czyli topornie i patetycznie zarazem. Nie potrafię dosłyszeć się większej różnicy między tym a grą np. Lorda w Deep Purple czy w dziesiątkach innych zespołów symfonicznych i hard-rockowych. Gitara brzmi prawie niemalże jak w jakimś UFO, co w momencie, gdy kompozycje mają bardziej zaawansowane od tych dziadów, brzmi nieprzystająco.
W ogóle stwierdzam, że poza Gongiem, zdecydowanie wolę kosmicznych psychodelików od space-rockowców, bo u tych pierwszych nie dostrzegam dysonansu między materią, na którą się porwali, a umiejętnościami muzyków, czy brzmieniem ich instrumentów.
Khan - Space Shanty
To raczej jest rock-jazz. Jedna z najlepszych płyt kanterberiańskiego towarzystwa. Świetna, rockowa moc, super jazzujący groove. Bardzo to jest ładne.
Nie przesadzasz? Gdzież temu do Soft Machine, Gongu, Egg, czy National Health?
Nigdzie, to zupełnie inna muzyka. Chociaż od National Health bardziej interesująca i generalnie mniej januszowa (kiedy ostatnio ich słuchałeś? ). To przecież inne granie. Co nie znaczy, że złe.
Khan - Space Shanty
To raczej jest rock-jazz. Jedna z najlepszych płyt kanterberiańskiego towarzystwa. Świetna, rockowa moc, super jazzujący groove. Bardzo to jest ładne.
Nie przesadzasz? Gdzież temu do Soft Machine, Gongu, Egg, czy National Health?
Nigdzie, to zupełnie inna muzyka. Chociaż od National Health bardziej interesująca i generalnie mniej januszowa (kiedy ostatnio ich słuchałeś? ). To przecież inne granie. Co nie znaczy, że złe.
Ja nie mówię że złe. Ale że nie koniecznie na listę i nie koniecznie to najlepsza płyta katerberiańskiego towarzystwa. Wczoraj słuchałem Khan, dziś Il Baletto di Bronzo. Zarówno u jednych jak i u drugich organy grają pierwszoplanową rolę. Tyle że włosi grają na nich dość subtelnie, mają bardzo urozmaicone brzmienie, podczas gdy Khan dla mnie brzmi w stylu: pożyczmy od Heńka z sąsiedztwa Hammonda i udawajmy, że nasz garaż jest kościołem. Gadasz ponadto o jakimś jazzie i groovie w tej muzyce, a ja tam ku mojemu zaskoczeniu słyszę absolutne zero feelingu. Kurcze, przecież nawet w miarę standardowe zespoły rockowe mają często odrobinę feelingu zaczerpniętego z bluesa, a tu nic. Wokal, instrumenty, wszystko gra na raz, dwa, raz dwa, równo jak spod linijki. Równie dobrze można byłoby zaprogramować jakiś sampler albo syntezator.
Khan to jest granie na zasadzie "prosto i do przodu", tylko, że jak się wsłuchasz, to jednak wcale nie prosto. Jazzowych motywów jest tam sporo, po prostu starannie wpleciono je w rockową tkankę tej muzyki. To trochę takie Colosseum, tylko z innej epoki, więc brzmi jak hard rock z jazzem i progiem, nie jak biały blues. Jak dla mnie jest to chyba najlepszy nieeksperymentalny album z Canterbury.
dnia Pon 18:38, 11 Styczeń 2016, w całości zmieniany 2 razy
Jazzowych motywów jest tam sporo, po prostu starannie wpleciono je w rockową tkankę tej muzyki.
To trochę takie Colosseum, tylko z innej epoki, więc brzmi jak hard rock z jazzem i progiem, nie jak biały blues.
Jeżeli chodzi ci o Coloseum z Farlowem, to może się zgodzę. Jeżeli natomiast o to z dwóch pierwszych albumów, chciałbym słyszeć podobieństwo, ale nie potrafię.
Il Balletto di Bronzo - Ys
Jak gardzę włoskim progiem, tak tą płytę dość lubię. To coś takiego jak Generator - w sumie prog, ale inspirujący się awangardą. Sprawdźcie sobie.
Powiem tak. Jeżeli ktoś uważa, że prog symfoniczny to pomyłka, a włoski w szczególności, powinien posłuchać i zmienić zdanie. Rock symfoniczny miał ogromny potencjał, tyle że powinien być wykonywany przez odpowiednio utalentowanych i wrażliwych muzyków. Niewielu takich było, ale ten zespół stanowi właśnie taki ewenement. Jedna z najlepszych płyt gatunku. Jak na razie na mojej liście zaraz po oczywistościach w stylu GG czy Zappy a powyżej Yes czy Jethro Tull.
Jeżeli chodzi ci o Coloseum z Farlowem, to może się zgodzę. Jeżeli natomiast o to z dwóch pierwszych albumów, chciałbym słyszeć podobieństwo, ale nie potrafię.
Chodzi o zasadę, nie o dosłowne podobieństwo (Colosseum z Farlowem jest dokładnie takie samo jak bez Farlowa, tak swoją drogą. Wokal jest inny, cała reszta jest identyczna), tylko o to, że zespół grający normalnego spox rocka dodaje do tego jazzu. Całość jest rozrywkowa, z pierdolnięciem i tak dalej, ale taka trochę inna. Nie wiem co do tej płyty masz. Możliwe, że po prostu generalnie znudził Ci się rock i chciałbyś słuchać co najwyżej Magmy i Henry Cow, ale to nie znaczy, że wszystko co gra prościej jest do dupy i nudne.
dnia Pon 19:05, 11 Styczeń 2016, w całości zmieniany 1 raz
Jeżeli chodzi ci o Coloseum z Farlowem, to może się zgodzę. Jeżeli natomiast o to z dwóch pierwszych albumów, chciałbym słyszeć podobieństwo, ale nie potrafię.
Chodzi o zasadę, nie o dosłowne podobieństwo (Colosseum z Farlowem jest dokładnie takie samo jak bez Farlowa, tak swoją drogą.
Przed Farlowem ponad połowa materiału to blues-hard-rock. W Colosseum z Farlowem bluesa jakby mniej, a u Khan prawie w ogóle.
Możliwe, że po prostu generalnie znudził Ci się rock i chciałbyś słuchać co najwyżej Magmy i Henry Cow, ale to nie znaczy, że wszystko co gra prościej jest do dupy i nudne.
Nie o to chodzi. Po tych wszystkich jazzach słucha mi się znacznie gorzej klawiszy grających równiusieńkim tempem i w dodatku bez dynamiki. Podobnież z gitarą, gdzie każdy dźwięk zdaje się równy jak spod linijki. Znudziły mi się patetyczne wstępy i zakończenia.
Mam ponadto wrażenie, że próbujesz się wymigać od odpowiedzi, odbijając piłeczkę. W dobie ogólnego dostępu muzyki w Internecie przecież nie powinno być trudności ze wskazaniem konkretnego przykładu, gdzie tu jazz, i wyjaśnienie czym się różni od jazzowych inspiracji występujących u prawie każdego w 1 połowie lat 70'.
gdzie tu jazz, i wyjaśnienie czym się różni od jazzowych inspiracji występujących u prawie każdego w 1 połowie lat 70'.
Nie u każdego. U każdego to były inspiracje progiem, nie jazzem. No, pomyśl sam - w Pink Floyd nie, u ELP nie u Genesis nie, u Jethro Tull w zasadzie tylko na pierwszej / pierwszych dwóch płytach - i już masz w zasadzie połowę tych głównych progowych kapel. To raz
Po drugie nie napisałem przecież, że to jest album jazzowy. Napisałem, cytuję: "To raczej jest rock-jazz".
W czym więc rzecz?
dnia Pon 19:26, 11 Styczeń 2016, w całości zmieniany 1 raz
W czym więc rzecz?
Ale to Ty wyraziłeś jakąś tezę, więc ja się pytam, w czym rzecz. A Ty znów odbijasz piłkę.
Całe Catherbury ma coś jazzu. Yes ma też coś z jazzu. Nawet Camel ma coś. Na czym polega wyjątkowość Khan? Ja jestem naprawdę otwarty. Powiesz mi w którym miejscu, ja dosłucham i jeżeli masz rację przyznam się do błędu. Albowiem odnajdowanie rzeczy wielkich tam, gdzie dosłuchiwałem się wcześniej takich sobie sprawia mi autentyczną przyjemność.
A, chyba już łapię o co chodzi
Wyjątkowość Khan polega na tym, że muzycy Canterburiańscy ze swoją, bardzo fajną wrażliwością wzięli się za granie spox rocka z gitarami. Zagrali go z jednej strony tak, że to faktycznie jest spox rock z gitarami, a nie coś, co tylko udaje, że nim jest, a w rzeczywistości jest awangardą (u Heńka Krowy też bywało całkiem gitarowo), a ze strony drugiej są tam te wszystkie jazzowo, kosmiczne, luzackie zagrywki i w ogóle jest to specyficzne coś, co zawsze w Canterbury słychać. Uważam, że jest to świetne połączenie.
Proponuję operować konkretami, to może lepiej się zrozumiemy. Pierwszy utwór:
https://www.youtube.com/watch?v=aQ_toJNTEvQ
Rozpoczyna się od patetycznego bum! Takie bum wydaje mi się dość charakterystyczne dla hard rocka i symfonicznego proga. W jazzie też może i występowało czasem, ale na zasadzie - patetyczne bum może występować wszędzie.
Potem mamy typowy hard rockowy riff i hard rockowy wokal. Jazzu wciąż nie ma.
1:30-3:01 pojawia się fajny motyw instrumentalny na gitarze. W moim przekonaniu zagrany bardzo płasko i bez polotu. Uszami wyobraźni słyszę, co mógłby z takim motywem zrobić taki McLaughlin i robi mi się szkoda.
3:02 Pojawia się coś, co może się komuś i kojarzyć z groove czy z jazzem, ale przecież takich fragmentów w progu są setki. Nawet ta perkusja wali w dość typowy dla zwykłego proga sposób. Collins też tak walił w bębny i jakoś nikt jazz-rockowca z niego nie robi.
4:00 Wchodzi rzekomo luźny i jajcarski motyw na organach. Klawiszowiec gra go jednak tak równo i od linijki, że cały luz i jajcarskość w łeb bierze.
4:30 powracamy do hard rocka. Z lekko jajcarską nutą.
5:03 - rockowe walenie konia na gitarze.
6:00 - kolejny motyw. Typowy kanterberiański prog.
6:35 - wracamy do znanego wcześniej fajnego, znów dość topornie odegranego motywu na gitarze.
7:41 do końca - Motyw na gitarze mógłby równie dobrze Iommi zagrać. Pojawia się wokal. Jest przyjemnie Hard-rockowo.
Zgoda, że kawałek jest w sumie mimo niedociągnięć przyjemny, ale co tu jest takiego, aby nazywać to rock-jazzem, jazz-rockiem, rockiem o jazzowych korzeniach itp? Naprawdę nie wiem.
No dobrze, ale na tej samej płycie jest też na przykład ten kawałek:
https://www.youtube.com/watch?v=3NpyVZCDv_k
I on już ma naprawdę sporo wspólnego z jazzem. Są tu także bardzo kanterberiańskie numery, trochę na modłę Caravan, ale nie do końca, bo raczej celujące w kosmiczne klimaty:
https://www.youtube.com/watch?v=sEBdbUbsYXs
Bywa, że zespół w te swoje, spox rockowanie wplata nawet awangardowe motywy (Dave Stewart oczywiście ):
https://www.youtube.com/watch?v=zox8QZDaJLg
We wszystkich tych numerach elementy jazz-rockowe są obecne. Nie dominują (muszą dominować, żeby nadmienić, że istnieją?), ale obecne są.
dnia Pon 21:20, 11 Styczeń 2016, w całości zmieniany 2 razy
Jak wybitny muzyk zagra równo to od razu jest do dupy, bo "mógł pokombinować". Ajezu!
Jak wybitny muzyk zagra równo to od razu jest do dupy, bo "mógł pokombinować". Ajezu!
https://www.youtube.com/watch?v=3NpyVZCDv_k
Jak dla mnie taki lepszy i zarazem wcześniejszy Camel. Ładne to. Z jazzem coś wspólnego ma, ale, jak już mówiłem, spora część proga też coś ma. Natomiast Khan gra mechanicznie, w uproszczonym tempie i to w moim przekonaniu powoduje, że jest to po prostu symfoniczny prog, a nie jazz-rock, rock-jazz czy jak go tam zwał. Porównaj ten sposób gry choćby z Franciszkiem, rockowcem, co jak jazzował to jazz było w tym rzeczywiście słychać. Nie dziwi mnie fakt, że się tobie Khan podoba, ale nie widzę powodu, aby prezentować to jako nie wiadomo jakie odkrycie. W tym samym momencie najlepsza płyta symfonicznego włoskiego proga i w ogóle jedna z najlepszych płyt rocka symfonicznego jest przez ciebie prezentowana jako ciekawostka, którą sobie tam można obczaić. Aż chce się zacytować ostatni kabaret "znaj proporcje mocium panie!".
No bo w mojej ocenie Ys to wyłącznie ciekawostka zasną Khan super album. Ys to pretensjonalny prog - spoko, hoc bardzo włoski, a Khan to fantastyczne granie, samo w sobie po prostu super, a jeszcze wzbogacone rożnymi ciekawymi rzeczami.Dla mnie jest to jeden z lepszych albumów z Canterbury, powtarzam to jeszcze raz. Stosunek miedzy nim a Brazowym Baletem jest jak oglądanie dobrego, efektownego meczu vs. oglądanie amatorskiego ambitnego kina, co z jednej strony jest ciekawe, ale z drugiej nic wielkiego to to nie jest. Ja jednak wole mecz.
I w ogóle porównywanie Khan do Zappy jest absurdem. Przecież w muzyce Khan chodzi o to, żeby grać normalnie, nie żeby kombinować i komplikować formę. Nie wiem, odnoszę wrażenie, że z niewiadomych dla mnie powodów oczekiwałeś po tym albumie właśnie czegoś takiego jak właśnie Frank Zappa, albo Soft Machine...
dnia Wto 08:36, 12 Styczeń 2016, w całości zmieniany 2 razy
No bo wiesz, skoro napisałeś, że rock-jazz i jedna z najlepszych płyt kantenbery, to faktycznie skojarzenie z SM po takim opisie... chociaż równie dobrze można by sobie skojarzyć z Gongiem... no ale nie było to takie nieuzasadnione po tym opisie.
Ale specjalnie postawiłem tam rock przed jazzem, żeby nie kojarzyło się z awangardą tylko z rockiem. Wydawało mi się, że będzie to czytelne.
6:00 - kolejny motyw. Typowy kanterberiański prog.
Nie, żebym się czepiał, ale Stewart to przecież człowiek z Arzachela i z Egga, stąd no po prostu niemożliwe, że Canterbury w wykonaniu jednego z Canterburańskich muzyków brzmi jak Canterbury...  To wcale nie tak, że po części kreowali ten styl. Brzmi jak Gong sprzed/z 1972? Nie. Brzmi jak Soft Machine? Klawisze - miejscami - jak najbardziej, ale reszta już nie. Też pudło. Dodajmy do tego Steve'a Hillage'a, który jest kolejny tuzem sceny. Dla mnie zupełnie chybione zarzuty. W ogóle, co ciekawe perkusista jest zupełnie z dupy, grał z basistą z Khana - czyli Hillage obydwu wziął z z jednego miejsca - i w sumie nigdzie indziej.
Warto obczaić tą płytę Nicholasa Greenwooda, basisty, Kapitanie?
Kwestie jakościowe w tym wypadku są ciekawszym tematem do rozmowy, bo czepianie się o 'typowość' jest naprawdę nie na miejscu. Fakt faktem, że miejscami całość brzmi trochę kanciasto. Miejscami wokal trochę nie pasuje, moim zdaniem.
Dygresja: Stewart mimo wszystko niestety poddał się naciskowi czasu i w okolicach 1976 zainwestował w syntezatory... Może i nie grał na nich źle, ale nic tak nie wkurwia tak jak one, bo na organach to brzmi dużo lepiej. A taki fajny muzyk był.
dnia Wto 20:40, 12 Styczeń 2016, w całości zmieniany 8 razy
6:00 - kolejny motyw. Typowy kanterberiański prog.
Nie, żebym się czepiał, ale Stewart to przecież człowiek z Arzachela i z Egga, stąd no po prostu niemożliwe, że Canterbury w wykonaniu jednego z Canterburańskich muzyków brzmi jak Canterbury... To wcale nie tak, że po części kreowali ten styl. Brzmi jak Gong sprzed/z 1972? Nie. Brzmi jak Soft Machine?
I w ogóle porównywanie Khan do Zappy jest absurdem. Przecież w muzyce Khan chodzi o to, żeby grać normalnie, nie żeby kombinować i komplikować formę. Nie wiem, odnoszę wrażenie, że z niewiadomych dla mnie powodów oczekiwałeś po tym albumie właśnie czegoś takiego jak właśnie Frank Zappa, albo Soft Machine...
Kwestie jakościowe w tym wypadku są ciekawszym tematem do rozmowy, bo czepianie się o 'typowość' jest naprawdę nie na miejscu.
Jest na miejscu. Tylko Ty jakoś nie rozumiesz, że ja się mniej czepiam Khan niż Kapitana, który jako zasadnicze walory zespołu przedstawił coś, co akurat nie jest tu niczym szczególnym. Oczywiście, że Khan stworzył muzykę na swój sposób oryginalną, ale za tą oryginalność jak dla mnie nie są wcale odpowiedzialne "jazz" i "groove". A jest tak, ponieważ ilość tego "jazzu" w "jazzie" i "groovu" w "groovie" jest mniej więcej taka sama, jak u każdego zespołu progowego, z tych, które się jakoś tam do jazzu odwoływały.
Matching Mole - Matching Mole
Ta płyta to jedno z większych osiągnięć Wyatta. Liczę, że będzie w dziesiątce. Forumowej, bo w mojej własnej będzie niemal na pewno.
Tu zgoda. Właściwie można powiedzieć, że na tym albumie Wyatt zdefiniował swoją dalszą twórczość, bo w sumie Rock Bottom ma dość podobną budowę, stosuje się podobne rozwiązania muzyczne. W sumie, jakby dać zamiast Karolinki "Sea Song", to mielibyśmy w sumie całego Wyatta w pigułce.
Za to Mała Czerwona Płytka, jest bardziej awangardowa, natomiast z drugiej strony czegoś w niej brak, by zachwyt był permanentny.
Niemniej otwieracz Małej Czerwonej Ksi--- Płyty jest przekozacki.
Taki utwór dla Kwaśniewskiego
dnia Śro 16:49, 13 Styczeń 2016, w całości zmieniany 1 raz
Dla mnie Khan - Space Shanty jest bardzo fajną płytą. Tak jak wspomniał Kobaian, przypomina mi to dokonania Caravanu, który lubię, momentami może z większym pierdolnięciem. Mam nadzieję, że Shanty będą dość wysoko na mojej liście ale ciężko powiedzieć bo narazie jestem mocno w dupie z odsłuchiwaniem rocznika.
Całkiem niezły jest Captain Beyond - nie wiedziałem, że Evans poza purplami nagrał coś dobrego.
Night Sun - Mournin'
Super granie ostre. Krautrockowcy grają hard rock, ale przez to, że są krautrockowcami wychodzi im z tego prawie że Slayer.
Bardzo fajne. Powiem szczerze, że dawno nie słuchałem tak ostrej wersji hard rocka z przyjemnością. Niby to proste granie a słychać, że to krąg krautowy, nie wiem coś w tym jest. Dla mnie o wiele lepsze niż taki np. German Oak.
Airto - Free
Jazz połączony z muzyką brazylijską, ale nie z gunwem z odpustu, tylko z różnymi fajnymi perkusjonaliami. Bardzo spoko album.
Fajniejszy od Seeds on the Ground z poprzedniego rocznika. Te wszechobecne perkusjonalia tworzą tu fajny klimat. Do 30 pewnie nie wejdzie ale zdecydowania warta uwagi rzecz.
Annette Peacock - I'm the One
Śliczne! Chyba nawet fajniejsze niż albumy z Paulem Bleyem. Świetny art-pop/jazz, trochę funku i awangardy.
Dosłuchałem:
Richard Davis - Epistrophy & Now's the Time: Recorded Live! at Jazz City
Bardzo fajny avant, chociaż w drugiej części jest sporo odwołań do jakiegoś jazzu orleańskiego co grały murzyny w stodole miliard lat temu. Zupełnie jest to zbędne i obniża jakość albumu. Ale i tak warto sprawdzić.
Steve Lacy - The Gap
Tutaj nic niczego nie obniża. Rewelacyjny album. Avant jazz jak się patrzy. Takie to jest dobre, że się zastanawiam czy nie dać jakiego punktu. Pewnie nie dam, bo za duża konkurencja, ale w pięćdziesiątce z rocznika, co robię na RYM po każdym finale będzie to niemal na pewno.
A z drugiej strony Catalyst - Catalyst mi się nie podoba. Widziałem, że na RYM dajecie temu 4 gwiazdki. Ja dałem 3, bo tak - pierwszy utwór to jest jakiś podrzędny funk, dalej jest w sumie sporo kosmosu, ale jest też dużo czegoś, co z czasem przerodziło się w smooth. Gdyby nie ten pierwszy numer - naprawdę marny - dałbym pewnie 3,5, ale jako, że on jest dałem 3. Moim zdaniem ten album to strata czasu i kompletnie nie rozumiem o co z nim kaman.
dnia Nie 13:16, 24 Styczeń 2016, w całości zmieniany 1 raz
I jeszcze:
The Revolutionary Ensemble - Vietnam
Bardzo spoko avant na skrzypeczkach. Trochę jak Zbyszek Seifert. A trochę nie. W sumie to bardzo nie, ale trochę tak. Polecam bo spoko.
John Surman - Westering Home
Surman to jest Surman, więc na płycie tej jest to, co się wydaje że jest - ładny jazz awangardowy z nastrojem. Dobre bardzo. Tylko jest tam taki jeden numer grany na harmonijce, albo może to jest akordeon?, ale brzmi to chujowo i psuje album.
W ogóle to jest dosyć częste na tego typu mało znanych albumach, no bo jednak to jest raczej mało znana rzecz, to nie Kind of Blue, że wrzucają tam muzycy rzeczy zupełnie niepotrzebne, co psują całość jakimś dziadostwem. Nie wiem czemu tak.
Bo pewnie trzeba całego winyla było zapełnić, a już pomysłów na fajne rzeczy zabrakło, to wrzucali to co akurat gdzieś tam wymyślili.
Tbh ja zawsze daję 4.0 podrzędnym funkom, więc wszystko się zgadza
Nie znałam tego Revolutionary Ensemble, dopisuję sobie, thx.
Chociaż to chyba kwestia choroby, bo ELP też dałam 4 gwiazdki.
A tak właściwie to dlaczego np. na liście jest The Band a nie ma Pendereckiego z Cherry'm? Wolno na to głosować?
Wolno na wszystko, chociaż odradzam głosowanie na muzykę poważną, bo to bez sensu. Chociaż, czy Penderecki z Cherrym to faktycznie muzyka poważna...
No właśnie miałam to za jazzowy album, ale spojrzałam na RYM i patrzę że to jest tagowane hindustani classical music, stąd moje wątpliwości
Dick Heckstall-Smith - A Story Ended
Równie dobrze mógłby ten materiał wyjść pod szyldem Colosseum.
I można powiedzieć, że jak Kolosy jest to całkiem fajna muzyka jeśli się nie oczekuje nie wiadomo czego. Całkiem energiczne jazz rockowanie zaprawione bluesem.
Chociaż, czy Penderecki z Cherrym to faktycznie muzyka poważna...
Dobrze byłoby to ustalić, bo jeśli nie jest to zamierzam na to głosować
chociaż odradzam głosowanie na muzykę poważną, bo to bez sensu.
Dlaczego?
chociaż odradzam głosowanie na muzykę poważną, bo to bez sensu.
Dlaczego?
Po pierwsze dlatego, że twórcy poważni nie wydają płyt. Płyty wydają przede wszystkim wykonawcy, kompozytorzy robią to raczej nieczęsto. Co więc mielibyśmy oceniać? Wykonanie? Jak w takim razie przyłożyć to do innych rzeczy z rocznika?
Po drugie dlatego, że to jest w ogóle inny dział i trochę trudno postawić nawet naprawdę premierowe rzeczy Rileya, Partcha, czy Glassa, którzy rzeczywiście nagrywali płyty, do czegokolwiek z rocka, jazzu i tak dalej.
Po trzecie dlatego, że chociaż teoretycznie moglibyśmy głosować np. na Partcha, to w praktyce byłoby tak, że skoro można na Partcha, to czemu nie na Pendereckiego. A skoro na Pendereckiego to czemu nie na Orkiestrę Polskiego Radia. I wtedy wszystko by się rozsypało. Dlatego z zasady omijamy klasykę.
Cherry z Pendereckim to rzecz graniczna, więc ocenę pozostawiam Wam wedle uznania.
Solaris chyba też takie trochę graniczne?
Nie wiem, może i tak, chociaż dla mnie to jest po prostu elektronika, jak Tangerine Dream.
Bill Evans - George Russell Orchestra - Living Time
No, całkiem spoko mieszanina dużego bandu i fjużyn. Sprawdźcie sobie.
EDIT: Ej, jak słucham tego znowu, to jednak dojebana jest ta płyta. Gają trąby i są elektryczne klawisze i często wchodzi takie żywe, prawie rockowe tempo i są momenty bardzo pod Davisa, takie, które brzmią jak Davis taki, że trochę to jest In a Silent Way, tylko, że bardziej, albo trochę Bitches Brew, tylko, że mniej. Jasne, są tu też rzeczy, co są bardziej bigbandowe po prostu i one już są gorsze, ale też w sumie spoko. Naprawdę świetna płyta. Nie spodziewałem się takiego odkrycia jeszcze w tym roczniku.
dnia Czw 11:30, 28 Styczeń 2016, w całości zmieniany 4 razy
Skoro ten Ci tak podszedł to obczaj sobie „Vertical Form VI „ i „Trip to Prillarguri”. Moim zdaniem obydwa są lepsze od „Living Time”. Szczególnie ten drugi. Datami wydania się nie zrażaj. Tak naprawdę jest to materiał z lat 70-tych.
nikt nie dorzucił tej pozycji, więc pora na mnie
Todd Rundgren - Something / Anything - genialna art popowa płyta, pierwsze trzy strony tego kolosa, facet zagrał sam na wszystkich instrumentach....
bardzo szacun, ale tu chyba nie znają 
bardzo szacun, ale tu chyba nie znają
Znają, w każdym razie ja znam. Ale nie lubię. Nudne to.
Znają, w każdym razie ja znam. Ale nie lubię. Nudne to.
no chyba ty Rumunek 
E tam:
https://www.youtube.com/watch?v=fXq81-cGJr4
https://www.youtube.com/watch?v=-u3VEoxQLPE
Jakieś dziwne hipsterskie hity. To jest coś takiego, jak walenie konia do występów Wodeckiego na Offie - no, okej nie jest to strasznie kiepskie, ale hajpowanie takiej muzyki to jest jakieś nieporozumienie.
dnia Czw 13:04, 04 Luty 2016, w całości zmieniany 1 raz
"Soft Rock Classics" po prawej w polecanych
Gdybym mieszkała sobie gdzieś w Michigan i umiała jeździć samochodem, grałabym sobie to w drodze na wakacje nad jezioro.
nie no spodziewałem się, że na takim awangardowym forum, takie granie nie ma prawa bytu...
nie no ja i cześć ludzi jakich kojarzę, z którymi mam dobre relacje, fascynujemy się Toddem...
ja tam polecam A Wizard, A True Star, jest to bardziej artystyczny krążek...,
posłuchajcie przykładowo tego
https://www.youtube.com/watch?v=DpFEvK850l8
albo tego https://www.youtube.com/watch?v=V8qv6DvI3eQ,
a tu już w ogóle dziwactwo https://www.youtube.com/watch?v=2y1DfH_gr7E,
serdecznie polecam, serdecznie pozdrawiam 
Kapitan przeciwko hipsterom
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=871029802994561&id=780242575406618
Widzę, że "mój" wynalazek się wam spodobał A przynajmniej niektórym...
Bardzo fajna płyta, chociaż nierówna. W sensie, pierwszy utwór i dwa ostatnie absolutnie zamiatają, reszta nie jest zła, ale nie zamiata.
Pozazdrościłam wszystkim fanpage'y i też sobie założyłam swój. Chciałam pisać o fajnych znanych rzeczach i o rzeczach typowemu użytkownikowi Facebooka nieznanych. Na pewno kobiety z jakichś przyczyn mają mniejszy autorytet w dziedzinie muzyki (również jak zauważyłam wśród innych kobiet) ale może ktoś przypadkiem będzie przekopywał FB i sobie na ten fp wpadnie i coś znajdzie ciekawego niż to czego słucha na co dzień, albo się wypowie w jakimś temacie.
Mam lekkie opory przed wrzucaniem linka, ale ... ekhm here we go
https://www.facebook.com/Sex-Coffee-and-Avant-Garde-1047122421995811/
Ale kleryków to Ty nie lajkuj
A co to za fanpage? Zobaczyłam że jest bardzo popularny.
Inne rzeczy to fp Kapitana, mahavishnuu, dziewczyny która u nas pracowała w biurze oraz mojego hipsterskiego kolegi z Twittera. Klerycy to jedyne za co nie odpowiadam, chyba to bardzo znane coś jest?
jeszcze jest mój fanpage.
<C H A M S K A R E K L A M A mode on< 
https://www.facebook.com/soundof0?ref=bookmarks mode off>
A co to za fanpage? Zobaczyłam że jest bardzo popularny.
Inne rzeczy to fp Kapitana, mahavishnuu, dziewczyny która u nas pracowała w biurze oraz mojego hipsterskiego kolegi z Twittera. Klerycy to jedyne za co nie odpowiadam, chyba to bardzo znane coś jest?
No Mahawisznu i Kapitan to są dobre fanpagi, ale Kleryk to pretensjonalny głupek, popularny, bo udaje mądrego, ale jest idiotą i pisze bzdety totalne.
ale Kleryk to pretensjonalny głupek, popularny, bo udaje mądrego, ale jest idiotą i pisze bzdety totalne.
no nie co jakiś napisze mądre rzeczy, ale fakt często wkurwia... dlatego odlajkowałem tan fanpage, tak gdzieś wiosną...
Ale za to czasem wrzuca coś dobrego, to można mu te głupoty wybaczyć.
Wrzucił kiedykolwiek coś dobrego czego nie znałeś? Bo ja sobie nie przypominam, jakieś 3 ligowe szugazy i pseudo-industriale.
jeszcze jest mój fanpage.
<C H A M S K A R E K L A M A mode on<
https://www.facebook.com/soundof0?ref=bookmarks mode off>
No Mahawisznu i Kapitan to są dobre fanpagi, ale Kleryk to pretensjonalny głupek, popularny, bo udaje mądrego, ale jest idiotą i pisze bzdety totalne.
Przyglądałam się stylowi komunikacji Widzę że to bardziej pitchworkowy target i jak wrzucił Moondoga, wszyscy to uznali za prawdę objawioną.
Na razie już widzę że warto było zakładać funpag, bo jeden starszy pan (ale taki konkretnie starszy, twierdzi że ma nawet córkę starszą ode mnie), którego miałam w znajomych, bo poznaliśmy się parę lat temu na jakimś lokalnym wydarzeniu społecznym, wrzucił mi na tablicę Amon Duul II i Gilę, po czym stwierdził, że w zasadzie od Gili woli Popol Vuh.
Szczęka na ziemi.
Tacy ludzie są wśród nas i nigdy nie wiemy, kto nimi jest.
Kapitanie, skąd Ty masz tych ludzi na profilu, którzy bronią Papa Dance zdaje się zupełnie na serio?
Kapitanie, skąd Ty masz tych ludzi na profilu, którzy bronią Papa Dance zdaje się zupełnie na serio?
Myślisz, że to na serio? Ja myślę że w imię obrony głupiej zasady, że "nie wolno krytykować, bo każdy ma prawo do swojego gustu". Lata indoktrynacji w duchu polit-poprawności skutkują. Skoro Niemcy mogą po wszystkich gwałtach, grabieżach i chamskim zachowaniu uchodźców dalej popierać CDU i SPD, to chyba tym bardziej znajomi Kapitana mogą bronić durnych neobarbarzyńskich zasad w znacznie mniej żywotnej kwestii, jaką jest estetyka.
To co się dzieje w Europie Zachodniej to lata indoktrynacji. Albo wręcz stulecia uczące (nawet intelektualistów) żeby samodzielnie nie myśleć, bo istnieją warstwy które i tak będą myśleć i podejmować decyzje za nich. Dostaję migreny kiedy tylko czytam wypowiedzi ludzi z zagranicy na tych zupełnie niepolitycznych forach które czytam. Żadne logiczne argumenty nie docierają, bo w końcu jestem z Polski więc to automatycznie oznacza że jestem katolicką nazistowską ścianą i żebym lepiej się rozejrzała co się dzieje u mnie w kraju. Mówię że u mnie w kraju nie boję się wyjść na ulicę w mini spódniczce i szpilkach i z mega dekoltem, a poza tym zwalczanie religii i równość płci i orientacji seksualnej to ideały od dawna wypracowane na Zachodzie Europy w ich własnych krajach przez lewicę, katolicyzm nie ma tu nic do rzeczy, więc jakim cudem oni z tych własnych wypracowanych ideałów tak łatwo rezygnują?
Albo mi nie odpisują albo wklejają śmiejące się emotikonki.
Korea Północna w najczystszej formie.
Internet chyba nie jest dla mnie bo tu umrę szybko na ból głowy
A jak mnie w Sky Towerze zgwałci bogaty Arab (zawsze siedzą tu w kawiarni) to w polskim sądzie nie przejdą takie argumenty że się na mnie przewrócił i mnie spenetrował niechcący.
A w Wielkiej Brytanii w zeszłym miesiącu sąd właśnie zadowolił się takim tłumaczeniem i sprawa się zakończyła
Kapitanie, skąd Ty masz tych ludzi na profilu, którzy bronią Papa Dance zdaje się zupełnie na serio?
RS ma ponad tysiąc lajków. Myślisz, że znam chociaż 1/10 z tych ludzi?
Kapitan ma prawie 1000 lajkaczy, to nie są jacyś jego znajomi czy coś, to jacyś randomowi debile z fejza
Jak tak patrzę to 36 moich znajomych lubi to. 3,5%.
Co do osób broniących Papa Dance to obawiam się, że w niejednym przypadku nie jest to kwestia zgrywy. Duże „zasługi” ma w tej dziedzinie Porcys i jego ranking na 100 najlepszych polskich płyt. Umieszczenie w pierwszej dziesiątce dwóch płyt tego bandu, w tym jednej na PIERWSZYM MIEJSCU robi swoje. Tym bardziej, że oni od dawna mocno promują tę kapelę. To zresztą fragment większej całości. Wodecki, Jurksztowicz, Franek Kimono to artystyczni herosi, których mocno promują, wmawiając swoim czytelnikom, jakie to ciekawe i wartościowe. Ten ich ranking był mocno schizofreniczny. Z jednej strony wyciągali niszowe jazzy, natomiast z drugiej lansowali jakiś potworny, infantylny kicz. Najgorsze jest to, że to kiczowisko zdominowało pierwszą dziesiątkę ich zestawienia. Oczywiście w pierwszej setce nie było jednej z absolutnie najwybitniejszych polskich płyt "Vol. 2", Grupy Niemen, "Aerolit" także się nie załapał itd.
To, co uskutecznia Porcys to muzyczne szkodnictwo. Osobom, które dopiero zaczynają słuchać muzyki robią wodę z mózgu. Problem polega między innymi na tym, że częstokroć zacierają granice między rzeczami wartościowymi i tandetnymi. Doszukują się wyrafinowania i dojrzałości w rzeczach z gruntu banalnych (vide ich opinie na temat płyt Papa Dance). Dla mnie to klasyczny przykład poszukiwania głębi w brodziku.
Miałem kiedyś wątpliwą przyjemność dyskutować z osobą, której blisko do Porcysa. Nie spodobało jej się to, że uznałem muzykę pop za mniej wartościową od jazzu. Hip-hop, wedle niej, to gatunek równie wartościowy, jak jazz. Koronnym argumentem było to, że zarówno w jednym, jak w drugim gatunku powstają lepsze i gorsze rzeczy. Generalnie, twierdziła ona, że nie można uznać jednego gatunku za lepszy i bardziej wartościowy od innych. Odrzucała jakąkolwiek gradację. Kiedy uznałem jej stanowisko za przejaw prymitywnego egalitaryzmu, który na gruncie sztuki jest czymś z gruntu absurdalnym wyskoczyła mi z hasłami w duchu poprawności politycznej.
Tutaj dyskusja wygląda podobnie, tylko dyskutanci wypierają się wpływu porcysa czy innego piczforka, a już najbardziej ich boli to, że Kapitan stwierdził, że hipstery uważają papa dance za niszową i oryginalną muzę i słuchają jej z tego powodu.
Powiem tak - za długo pracuję w mediach i marketingu, żeby wierzyć, że to jest za darmo i z dobrego serca, czy z ignorancji. Akurat nie zajmuję się muzyką (może gdybym się zajmowała, to bym nie była nawet tak zdegustowana i nie wpisywałabym się Kapitanowi na fanpage'u wiedząc że może to wywołać jakąś reakcję i ktoś może mnie zwyzywać) ale myślę że mechanizm jest ten sam. Zresztą fajna muzyka poznikała ze stacji komercyjnych w połowie lat 90., a publiczne radio (głównie Trójka i Czwórka) po kilku latach też przeszło sporą metamorfozę. Tam gdzie są pieniądze do zarobienia to zostaną one zarobione. I nawet jak coś jest tak toporne i niemelodyjne jak David Guetta, Calvin Harris, Dawid Podsiadło itp. to jak się co godzinę gra tę piosenkę, to ona staje się radiowym przebojem.
Nie no, na dwójce czasem coś ciekawego transmitowali.
Powiem tak - za długo pracuję w mediach i marketingu, żeby wierzyć, że to jest za darmo i z dobrego serca, czy z ignorancji.
Tam gdzie są pieniądze do zarobienia to zostaną one zarobione. I nawet jak coś jest tak toporne i niemelodyjne jak David Guetta, Calvin Harris, Dawid Podsiadło itp. to jak się co godzinę gra tę piosenkę, to ona staje się radiowym przebojem.
Problem w tym, że Twoje wyjaśnienie nie jest wyjaśnieniem, przynajmniej na razie. Bo jeżeli można wylansować niemelodyjny pop puszczając co godzinę, to można byłoby tak samo zrobić z Magmą czy Robertem Wyattem.
Z punktu widzenia show-biznesu wydaje się, że lepiej postawić na coś, co chwyci od razu, niż na coś, co trzeba 100 razy puszczać. Więc coś musi być w wykonawcach, że jedni "muszą zarobić" a inni nie. I dopiero ustalenie tego czegoś, daje pełną odpowiedź na pytanie.
Powiem tak - za długo pracuję w mediach i marketingu, żeby wierzyć, że to jest za darmo i z dobrego serca, czy z ignorancji.
Tam gdzie są pieniądze do zarobienia to zostaną one zarobione. I nawet jak coś jest tak toporne i niemelodyjne jak David Guetta, Calvin Harris, Dawid Podsiadło itp. to jak się co godzinę gra tę piosenkę, to ona staje się radiowym przebojem.
Problem w tym, że Twoje wyjaśnienie nie jest wyjaśnieniem, przynajmniej na razie. Bo jeżeli można wylansować niemelodyjny pop puszczając co godzinę, to można byłoby tak samo zrobić z Magmą czy Robertem Wyattem.
Z punktu widzenia show-biznesu wydaje się, że lepiej postawić na coś, co chwyci od razu, niż na coś, co trzeba 100 razy puszczać. Więc coś musi być w wykonawcach, że jedni "muszą zarobić" a inni nie. I dopiero ustalenie tego czegoś, daje pełną odpowiedź na pytanie.
Magma jest bardziej melodyjna od tych nowych tworów Guetty. Oczywiście pop, jakieś house-dance czy jak się te nowe gatunki nazywają to wielka masówka, coś jak disco-polo, tylko że zagraniczne. Zresztą te rumuńskie (nomen omen) utwory których nie da się nie usłyszeć w sklepach, u fryzjerów itp. są bardzo podobne do naszych polskich produkcji. Fuj, okropne.
Znowu będziemy teraz dyskutować o jakimś kretyńskim popie, ale jeśli coś już ma być grane, jakiś kretyński pop w tle, to wolę żeby chociaż się można było do niego pobujać i żeby nie był tak totalnie irytujący jak ten nieszczęsny nowy Guetta czy Shakira która się nagle przerzuciła na muzykę elektroniczną bo chyba jedna osoba tam nawet teraz robi produkcję. Ani to nie jest jakieś true techno, ani nie jest to melodyjny pop, cholera wie, co to jest. Kaleczy mi to uszy strasznie.
Podobno są jakieś ankiety telefoniczne, gdzie ludziom się gra fragmenty utworów. No ale ciężko mi uwierzyć że taka Natalia Nykiel z najbardziej irytującym utworem ostatnich lat (i ofc wszędzie młóconym) to wybór ludzi przez telefon. No %%$#%$&^$#!!!!!!!
https://www.youtube.com/watch?v=H0h_EhCnDpI
Niestety tu się nie da też uciec przed tekstem który jest tak durny że............ ^&%^$#%^&.
Moim zdaniem to są po prostu wytwórnie, które rzucają co akurat mają, a do wytwórni ktoś się dostał bo jego agent zawsze pije z ludźmi z wytwórni. A ostatnio jest wysyp tych ludzi po talent shows.
I przyjdzie jeszcze taki Marek Sierocki jako ekspert i stwierdzi że polska scena teraz przeżywa swój renesans.
Trzy szóstki spoko. Żałuję jeno, że ktoś o TAKIEJ wiedzy i niezłym piórze babra się w takie wartościowanie muzyki. Ty tracisz (ale ok, Tobie to nie przeszkadza), czytelnicy tracą (w tym i ja). Nie mogę tego zrozumieć: po co.
No nie, ten dzisiejszy dzień mnie zmasakrował. Nie wiedziałam o istnieniu całych grup społecznych (tak jakoś wyszło że nigdy nie musiałam na nich targetować ) i fanpage'y muzycznych z kilkunastoma tysiącami fanów gdzie ludzie się posługują wulgaryzmami i gloryfikują "trzecioligowe shoegaze'y". Albo Papa Dance. Idę się napić pa.
Istnieje procys, piczfork i hipsterzy. I to są najgorsi słuchacze. Nie ma niczego nie okej w tym, że ktoś sobie słucha złej muzyki. Ale jeżeli ktoś dokłada do tego filozofię, to jest to śmieszne. I tyle.
Teraz przyszedł czas na jej adwersarzy. Szczerze mówiąc, gdyby ktoś mi kazał powiedzieć jaka jest różnica między odbiorcą trójkowym, a odbiorcą porcysowo-piczforkowo-jakimś tam, to raczej bym nic nie powiedział.
Bo jeżeli można wylansować niemelodyjny pop puszczając co godzinę, to można byłoby tak samo zrobić z Magmą czy Robertem Wyattem.
Z punktu widzenia show-biznesu wydaje się, że lepiej postawić na coś, co chwyci od razu, niż na coś, co trzeba 100 razy puszczać. Więc coś musi być w wykonawcach, że jedni "muszą zarobić" a inni nie.
po części sam sobie odpowiedziałeś.
https://www.youtube.com/watch?v=YFHD7kuAqu4
Twórca nieciekawy, przykład mocno uproszczony, ale moim zdaniem dość fajnie pokazuje, na czym to polega. Do tego dochodzi promowanie przez media w różnorakich programach muzycznych, castingach itd.
Ogarnij np. to:
https://www.youtube.com/watch?v=QtXby3twMmI
Przez cały utwór w zwrotkach i refrenie są te same, proste motywy.
No toż Trójka to był istny Pitczfork underground przez wiele lat Muzyka zakazana, utwory co miały zostać pościągane z listy przebojów itp. Rodzice na pewno słuchali tego żeby się buntować
Zresztą Trójka kojarzy się z dziadem słuchającym Genesis i Dire Straits, ale zawsze tam grali też dużo hipsteriozy, za moich czasów to było jakieś Yo La Tengo czy Placebo, potem Archive, teraz pewnie inne rzeczy. Chociaż na LP3 bieda straszna, ale i kiedy ja słuchałam tego radia, dużo fajnych rzeczy nie wchodziło nawet do poczekalni.
Trójkowa hipsterioza to teraz głównie Artur Rojek
No to 20 lat temu też był Rojek
https://www.youtube.com/watch?v=E3fqn1aBZ5Q
https://www.youtube.com/watch?v=TKFiS8kNP-g
"trzecioligowe shoegaze'y"
HALO PROSZE AKURAT DO NICH NIE STRZELAĆ TAK
Sorry nie znam żadnych; cytowałam zuego pana, nie klikałam w to co ten człowiek zamieszcza
Czy jest jakiś trzecioligowy shoegaze który powinnam znać?
Nie wiem, jak jakiś poznam to się podzielę.
...opisuje dokładnie Ciebie kochaniutki, jesteś z siebie bardzo dumny że należysz do elitarnego klubu ludzi którzy słuchają Stockhausena i gardzą popem. Ze "wstydem" "przechodziłeś" przez taki etap? Mi się wydaje, że z DUMĄ przechodzisz ten etap właśnie teraz. Nie różnisz się niestety niczym od fanbojów Radiohead czy Yes.
Co jest po etapie Stockhausena? Etap Papa Dance? Absolut?
W ogóle może lepiej przenieść te posty do lotów na Księżyc? Przepraszam najmocniej za tyle śmieci, ale naprawdę mam ciężki dzień od rzeczy które w ogóle nie powinny mnie denerwować a denerwują.
Kapitan się babra:
Trzy szóstki spoko. Żałuję jeno, że ktoś o TAKIEJ wiedzy i niezłym piórze babra się w takie wartościowanie muzyki. Ty tracisz (ale ok, Tobie to nie przeszkadza), czytelnicy tracą (w tym i ja). Nie mogę tego zrozumieć: po co.
Ech, no i w dodatku sprawdziłam, co to za koleś pisał, okazało się, że ma moje zdjęcie na swoim RYMie 
https://rateyourmusic.com/~meyde
|
|
